บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 9 หน้า 2

“ครับๆ”  ธวัชเก็บแหวาน แล้วรีบตามทอแสงออกไป

ที่จอดรถสตูดิโอถ่ายรายการ ลัคนัยขับรถมาเข้ามา แต่ไม่มีที่ว่างเลย ลัคนัยตะโกนถามเด็กโบกรถที่วิ่งมา

“จอดตรงไหนได้ครับ”

เด็กโบกรถชี้ไปข้างหน้า “วันนี้คนเยอะมากพี่ ต้องเข้าไปจอดในซอย ตามป้ายไปเลย”

ลัคนัยหมดทางเลือก จำต้องหักรถเข้าซอยไปอย่างรีบเร่ง

สตูดิโออัดรายการ ไฟ ON AIR  พิมลแขนั่งอยู่ที่โซฟาตัวกลาง มีพิธีกรชายนั่งสัมภาษณ์อยู่ที่โซฟาอีกตัว

“โดยรวมตอนนี้ก็ถือว่าไปได้ดีค่ะ ถ้าไม่ติดอะไรคิดว่าปีหน้าอาจจะมีลุ้นสาขาที่สองและสามเพิ่ม”

“สุดยอดจริงๆ ครับผู้หญิงคนนี้มากด้วยฝีมือจริงๆ ...ปรบมือให้เธอหน่อยครับ”

ทอแสงนั่งรวมอยู่กับผู้ชมในห้องส่ง ปรบมือให้ลูกแต่ตากวาดมอง คล้ายรอจังหวะให้ใครปรากฏตัว

“มาถึงคำถามสุดท้ายนะครับ แต่ ...ผมจะไม่ได้เป็นคนถามเอง” พิมลแขทำหน้าประหลาดใจ

“มีใครบางคน เขาอยากถามบางอย่างกับคุณแขครับ เป็นคำถามที่สำคัญกับชีวิตเค้ามากจริงๆ ...ขอเชิญพบกับเค้าได้เลยครับ”

ไฟในห้องส่งหรี่แสงลง กล้องผ่านทีมงานไปที่ใครบางคนซึ่งปรากฏตัวข้างหลังสุด ธวัชถือกล่องแหวนเดินมาหาพิมลแข สีหน้าเขาดูมุ่งมั่น มีความสุข แล้วก็เท่มากๆ นักข่าวฮือฮา พิมลแขดูตกใจมากกว่าดีใจ ทอแสงปรบมือบิ้วให้สุดๆ ธวัชคุกเข่าลงตรงหน้าพิมลแข กุมมือของเธอไว้

“แขครับ ผมขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกไม่มั่นคงมาโดยตลอด แต่ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว วันนี้ผมจะทำทุกอย่างให้ชัดเจนซักที ...งานแต่งงานของเราจะจัดขึ้นในวันที่สิบสี่เดือนหน้าจะไม่มีการเลื่อนอีกแล้ว ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ...ผมอยากให้คุณยืนเคียงข้างผมในวันนั้นนะแข” ธวัชเปิดกล่องแหวน ให้เห็นเพ็ชรเม็ดโตในนั้น

“แต่งงานกับผมนะ” นักข่าวต่างส่งเสียงฮือฮา แสงแฟลชกระหน่ำใส่ทั้งคู่ สีหน้าพิมลแข อึ้งจัด ไม่รู้จะตอบอะไร

สตูดิโออัดรายการ ธวัชคุกเข่าขอพิมลแขแต่งงานจากประตูทางเข้า คือภาพที่ลัคนัยเห็น ทว่าลัคนัยมาห้ามไม่ทัน  หน้าลัคนัยอึ้ง

“นี่มันอะไรกัน !” เสียงดังกล่าวทำลัคนัยหน้าเสียไปทันที รีบหันไปหาต้นเสียง หมือนชนกซึ่งยืนเยื้องไปด้านหลังของลัคนัย สีหน้าบ่งบอกว่าโกรธมาก  “คุณนก”

สตูดิโออัดรายการ ใบหน้าของพิมลแขมองธวัชซึ่งกำลังสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้ด้วยความรู้สึกสับสน พิมลแขเห็นลัคนัยที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า พิมลแขชะงัก มองสบตาลัคนัย ลัคนัยมองลุ้น พิมลแขตัดสินใจ ดึด

มือออกจากมือของธวัชทันที แหวนหลุดจากปลายนิ้วของพิมลแขร่วงกระทบกับพื้น ธวัชมองแหวนที่กลิ้งอยู่