บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 9 หน้า 4
วิสาขาไม่ทันสังเกตเห็นว่าเหมือนชนกลอบยิ้มให้ไพพรรณที่พยายามซ่อนพิรุธ เหมือนเตี๊ยมกัน
ลัคนัยลุกขึ้นยืน “ไปกันเลยนะครับ”
“อือ ...ไปคันเดียวกันนะ” ลัคนัยพยักหน้า รู้ทันทีว่าเหมือนชนกต้องเปิดประเด็นคุยด้วย
คอนโดพิมลแข ทอแสงเปิดประตูเข้ามา ทอแสงแผดเสียงใส่พิมลแขที่กำลังยืนคั้นน้ำมะนาวอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว
“ฉันนึกแล้วว่าแกต้องกลับมาที่นี่ มีอย่างที่ไหนไปปฏิเสธคุณธวัชต่อหน้านักข่าว ไม่คิดบ้างหรือไงว่าเค้าจะเอาหน้าไปไว้ไหน”
“แล้วใครใช้ให้ทำอะไรไม่บอกแขกันล่ะคะ”
“ก็ใครมันจะไปคิดว่าแกจะปฏิเสธล่ะ! ...ถามจริงเหอะ แกเป็นอะไรของแก ต้องการความชัดเจน คุณธวัชเค้าก็ทำให้แล้ว แล้วแกยังไม่พอใจอะไรอีก” พิมลแขเสียงดัง “แม่หยุดถามได้มั้ยคะ แขมึนหัว”
ทอแสงโกรธที่ถูกขึ้นเสียง เลยหยิบเปลือกมะนาวที่คั้นแล้วปาใส่พิมลแข
“แกนั่นแหละ หยุดไอ้ที่ทำอยู่ซะ แล้วไปหาหมอ! ให้เค้ารักษาไอ้อาการความจำเสื่อม เผื่อว่าแกจะจำได้ขึ้นมาว่ามีทุกวันนี้ได้เพราะคุณธวัช ไม่อย่างงั้นนางงามตกอับอย่างแกกลายเป็นเด็กเสี่ยเลี้ยงไปแล้ว”
พูดจบทอแสงก็เดินลงส้นจากไป ปล่อยให้พิมลแขยืนนิ่ง พิมลแขน้ำตาคลอเจ็บปวดกับคำพูดของแม่ และเหตุการณ์เมื่อเช้า ... ลัคนัยบอกว่าเขามาขอร้องเธอเพื่อคนที่เขารักลัคนัยและเหมือนชนกเมื่อเช้า
พิมลแขร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น
ร้านกาแฟระหว่างทาง ลัคนัยถือกาแฟสองแก้วพร้อมของว่างมาส่งให้เหมือนชนกซึ่งนั่งรออยู่ที่ม้านั่งนอกร้าน แต่แทนที่เหมือนชนกจะรับไป เหมือนชนกกลับโพล่งถาม “นี่จะไม่พูดอะไรเลยหรือไง”
“ให้พูดอะไรล่ะครับ ก็ไม่เห็นคุณถามอะไรเลยตลอดทาง”
“ที่ฉันไม่ถาม ก็เพราะคิดว่าคุณน่าจะรู้ว่าฉันอยากคุยเรื่องอะไร”
ลัคนัยรู้ “ถ้าคุณไม่บอก ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าเรื่องอะไร”
เหมือนชนกจิ๊ปาก ขัดใจ “ก็เรื่องที่ยายนางงามนั่นบอกว่า คุณขอร้องไม่ให้เค้าตอบตกลงแต่งงานกับคุณพ่อ เพื่อ” เหมือนชนกพูดไม่เต็มเสียง “ฉัน” เหมือนชนกหลบตา ลัคนัยยกกาแฟขึ้นจิบหนึ่งอึก และตอบเสียงเรียบ
“ก็ ...ตามนั้นแหละครับ” ลัคนัยยอมรับง่ายดาย จนเหมือนชนกเกือบไม่เชื่อหู “เพราะอะไร”
“คำตอบเป็นเหตุผลในตัวมันเองอยู่แล้วครับ ...เพื่อคุณ”
เหมือนชนกจ้องหน้าลัคนัย รู้สึกใจหวิวๆ จนไม่กล้าถามต่อ ได้แต่ฟังที่ลัคนัยอธิบาย
“ผมเป็นคนแนะนำไม่ให้คุณใช้ความก้าวร้าวทวงคืนคุณน้า เลยไม่เห็นด้วยที่คุณน้าจะใช้วิธีเดียวกันบีบให้คุณยอมรับการแต่งงานใหม่ของเขา”
“คุณเลยเลือกทำให้พ่อฉันเสียใจ แทนที่จะเป็นฉัน ...ใช่มั้ย”