บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 3
รถตู้ของเจ้เต่าจอดอยู่ที่มุมหนึ่งในสวนสาธารณะร่มรื่นสวยงาม เป็นรถตู้ที่ตกแต่งแนวอาร์ต เด่นสะดุตา อรัญภัทรนั่งอยู่ ท่าทางหมดแรง น้ำตาคลอ ทุกคนมองเห็นใจ
เวฬุยาพูดห้วนๆ ตามนิสัย “ไม่รู้จะปลอบยังไง เอาเป็นว่า ฉันเป็นห่วงเธอนะ”
“เขมก็เป็นห่วงเอี๊ยมนะ” เขมปัณฑาเสริม
“เจ้ก็เหมือนกัน...เจ้งี้อยากจะไปตะกุยเล็บอะคริลิคใส่หน้านังคุณพิม” เจ้เต่ากางเล็บประกอบคำพูด แต่เสียงอ่อยลง “แต่เจ้ไม่กล้า”
อรัญภัทรเสียงเข้ม “เอี๊ยมก็ไม่กล้า”
“เฮ้ย!สก๊อยเรียกแม่อย่างเธอน่ะเหรอ จะไม่กล้าตบแม่เลี้ยงกลางงาน จริงดิ” เวฬุยายิ้มขำ
“จริง! เพราะถ้าฉันทำ มันก็แปลว่า ฉันหยามเกียรติของคุณพ่อ ทั้งๆ ที่ใจจริงฉันอยากจะจิกแฮร์นังนั่นลงมาตบทั้งต่อหน้าคุณพ่อ ต่อหน้านักข่าว แล้วเอาส้นเท้าสูง 5 นิ้วขยี้หน้ามันด้วยซ้ำ”
“ฮาร์ดคอร์ไปมั้ยอ่ะ??” เขมปัณฑาถามอ่อยๆ
“ไม่!เพราะสิ่งที่มันทำกับฉัน ทำกับแม่ มันมากเกินกว่าที่ฉันจะให้อภัย”
ดวงตาของอรัญภัทรวาวโรจน์แค้นมาก
ในอดีต ที่คฤหาสถ์ของอานนท์ในบ่ายวันหนึ่ง อรัญภัทรในชุดนักเรียนม.ปลาย น่ารักบริสุทธิ์สดใสตามวัย ถือกระเป๋า ถุงอาหารวิ่งเข้ามาในบ้าน อรัญภัทรถอดรองเท้านักเรียนออกพลางถามอนงค์ที่ทำงานอยู่ไกลๆ
“วันนี้อาการคุณแม่เป็นยังไงบ้างคะพี่อนงค์”
อนงค์อึกอัก “อาการคุณหญิงดีค่ะ”
อรัญภัทรยิ้มโล่งใจ “ดีจัง...วันนี้เอี๊ยมซื้อหูฉลามมาฝากคุณแม่ด้วย เดี๋ยวเอี๊ยมจะป้อนให้คุณแม่เอง” อรัญภัทรชูถุงหูฉลามให้อนงค์ดู “เอี๊ยมซื้อมาฝากพี่พิมด้วย...พี่พิมเฝ้าคุณแม่ทั้งวันคงเหนื่อยมาก” พูดจบ อรัญภัทรเดินไปทางห้องรับแขก
อนงค์รีบร้องเรียก แล้วตามไปทันที “คุณเอี๊ยมคะ คุณเอี๊ยม”
ในห้องรับแขก อรัญภัทรชะงัก ภาพที่เห็นคือด้านหลังของอานนท์ มีพิมพิชชานั่งบนตัก เอาแขนคล้องคออานนท์เอาไว้ หน้าต่อหน้าแนบชิดติดกัน