บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 3 หน้า 2
อรัญภัทรน้ำตาไหลพราก เนื้อตัวสั่น “คุณพ่อ!!” อานนท์กับพิมพิชชาผงะออกจากกัน พิมพิชชาหันหน้ามามองเอี๊ยมชัดเจน อรัญภัทรช็อก กรีดร้อง “พี่พิม ทำไมพี่พิมทำกับเอี๊ยม ทำกับคุณแม่อย่างนี้”
อนงค์วิ่งตามมา จับมืออรัญภัทร พูดเสียงแผ่ว “คุณเอี๊ยม ไปหาคุณแม่เถอะค่ะ”
อรัญภัทรสะบัดมืออนงค์ออก “ไม่ไป๊...” พลางคว้าถุงหูฉลามในมือของอนงค์เดินเข้าไปหาพิมพิชชา “คนเลว!” อรัญภัทรเอาถุงหูฉลาดฟาดพลัวะเข้าหน้าของพิมพิชชา ถุงหูฉลามแตกกระจาย พิมพิชชากรีดร้อง
“พิม เป็นไงบ้าง” อานนท์ผวาเข้าหาพิมพิชชาทันที ไม่ได้สนใจลูกสาวตัวเองเลย
อรัญภัทรสลัดภาพเก่าออกไป น้ำตาไหลแต่ไม่มีเสียงสะอื้น บอกเจ้เต่าว่า“เจ้พาทุกคนกลับไปก่อนเลยค่ะ เอี๊ยมอยากอยู่คนเดียว” แล้วเดินลงจากรถตู้ไป
เจ้เต่าร้องตาม ด้วยความเป็นห่วง “เอี๊ยม..เอี๊ยม จะไปไหนเอี๊ยม??”
อรัญภัทรไม่ตอบ แต่โบกรถมอเตอร์ไซค์วิน ขึ้นซ้อนท้าย แล่นฉิวไป
เวฬุยาถอนหายใจพูดเบาๆ “อินดี้ อีกตามเคย”
ทุกคนได้แต่มองตาม ถอนใจเป็นห่วงอรัญภัทร
วรรษชลขับรถมาจอดยังสะพานพระราม 8 กวาดสายตามองไปข้างหน้า เสียงเศร้าๆ ของอรัญภัทรเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ม.ปลายดังขึ้น
“เวลาหนูไม่สบายใจ...หนูชอบมาที่นี่.. พี่มองดูผืนน้ำสิ.. ถึงบางที มันจะเคว้งคว้างว่างเปล่า แต่มันก็ยังดีกว่า...เรานั่งมองหน้า คนที่ใจร้าย ไม่จริงใจกับเรา พี่ว่ามั้ย??”
วรรษชลมองท้องน้ำตรงหน้า หวนนึกถึงเหตุการณ์ในคืนหนึ่งเมื่อหลายปีมาแล้ว ณ ที่แห่งนี้ เขานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่ริมขอบสะพาน สภาพทรุดโทรม อรัญภัทรในชุดคุณหนูมาดผู้ดีนั่งข้างๆ ทั้งสองต่างมองไปยังท้องน้ำยามค่ำคืน
“อกหัก...พี่ถึงกับจะคิดฆ่าตัวตาย.. ไม่ใจเสาะไปเหรอพี่?? ขนาดแม่ หนูป่วยหนัก พ่อหนูมีเมียน้อย หนูยังไม่คิดทำอย่างนั้นเลย”
“ไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย” วรรษชลเถียงเสียงอ่อย
อรัญภัทรหัวเราะ “แค่เมา..เดินไม่ดู รถเกือบชนตาย ว่างั้น” อรัญภัทรเงียบไปนิดก่อนพูดต่อ “พี่ต้องอยู่นะ...” วรรษชลถอนใจ สองคนนั่งอยู่ในความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “พี่รู้จักแกสโทรทริชมั้ย??”
วรรษชลมองงง “ไม่รู้จักอ่ะ”