บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 3 หน้า 3
“แกสโทรทริช สัตว์ที่มีวงจรชีวิตสั้นที่สุดแค่ 3 วัน แกสโทรทริช ไม่เคยคิดฆ่าตัวตาย เพราะฉะนั้น เมื่อมีโอกาสเกิดมามีอายุยืนยาว เราควรทำประโยชน์มากกว่าฆ่าตัวตายนะพี่ ที่สำคัญ..” อรัญภัทรหยุดพูด มองหน้าวรรษชล
“อะไร??”
“เราควรอยู่ เพื่อแก้แค้นคนที่มันทำร้ายเราน่ะพี่”
“เฮ้ย!เราเป็นเด็ก ตัวแค่นี้..คิดอาฆาตแค้นคนเป็นด้วยเหรอ?”
“ได้แค่คิดน่ะพี่ ทำอะไรไม่ได้หรอก” อรัญภัทรก้มหน้า น้ำตาไหล พูดต่อ “เวลาไม่สบายใจ...ทุกข์ใจถึงได้มานั่งอยู่ที่นี่ทุกทีไง” อรัญภัทรพูดพลางสะอื้นฮั่กๆ วรรษชลมองอย่างเห็นใจ
วรรษชลหลุดจากภวังค์ กวาดตามองไปรอบๆ ไม่มีอรัญภัทรอยู่ที่นั้นเหมือนในอดีต คิดในใจว่า “ตอนนี้หนูอาจจะเป็นดาราดัง...จนไม่มีเวลามาที่นี่อีกแล้ว” วรรษชลถอนหายใจหน้าเศร้า หันหลังทำท่าจะเดินกลับ แต่ต้องชะงัก เมื่อเห็นอรัญภัทรเดินหงอยเหงาหน้าเศร้า ตรงมาตามทาง วรรษชลยิ้ม...รอยยิ้มนั้นบอกความดีใจ และห่วงใย
เจ้เต่า เวฬุยา และเขมปัณฑา รออรัญภัทรกันอยู่ที่หน้าคอนโด ท่าทางกระวนกระวาย
“นี่มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้วนะ ทำไมยัยเอี๊ยมไม่กลับมาซะที” เวฬุยาเริ่มเหวี่ยง
เจ้เต่าเดินชะเง้อคอมองไปด้านนอกด้วยความเป็นห่วง “นั่นน่ะสิ...เจ้นี่ห่วงจนประจำเดือนเลื่อนเลยนะเนี่ย”
เวฬุยาและเขมปัณฑา หันไปมองเจ้เต่า ตกใจ พูดพร้อมกัน “ประจำเดือนเลื่อน??!!”
“คิวงานประจำเดือนเลื่อน โอ๊ยย!คิดไปถึงอะไร??” เจ้เต่ายิ้มแหะๆ แก้ตัวไปมา แล้วทำเนียนๆ กวาดตามองไปทางด้านหน้าคอนโด พึมพำ “เอี๊ยมนะเอี๊ยม ทำไมชอบทำตัวแบบนี้ ไม่รู้รึไง ว่าพวกเราเป็นห่วง” ป้าไก่ซึ่งพักอยู่ที่คอนโดนี้เช่นกัน กลับมาพอดี เห็นสามคนก็สงสัย อยากรู้ อยากเห็น เดินตัวลีบมาแอบฟัง แต่ไม่รอดพ้นสายตาเจ้เต่าไปได้ เจ้เต่าตะคอกเหวี่ยงทันที “นี่ป้าไก่!! นึกว่าตัวเองเป็นมดรึไง ถึงได้ไต่มาฟังอย่างนั้นน่ะ”
ทุกคนหันขวับไปมอง ป้าไก่โผล่หน้ามาจากที่ซ่อนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
เวฬุยาหน้าเข้ม พูดเรียบๆ แต่ดุ “ถ้าป้าไม่อยากให้ใครเห็น ป้าต้องเป็นสัมภเวสี”
“สัมภเวสี??” ป้าไก่งง
“เออ!! สัมภเวสี รู้จักมั้ย โก๊สท์ โน่ โฮ้ม!! น่ะ!!” เจ้เต่าย้ำ
ป้าไก่หน้าแหย “อี๋!! “
“เกลียดจริงๆ คนชอบเผือกเนี่ย” เจ้เต่าด่าลอยๆ
“อย่าบอกว่าฉันเสือก...” ป้าไก่ทำหน้าเชิดๆ เริ่ดๆ “ให้เรียกชะนีเผือกผู้สอดส่องสังคม”
“ใครต้องการ” เจ้เต่าสวนทันควัน