บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 6 หน้า 3
“ถ้าอย่างนั้นก็เบาใจ” ศุภารมย์เข้าเรื่องเนียนๆ “แล้ววินไม่คิดจะมีใครอีกเหรอ”
ทิวัตถ์ขำ “ทำไมครับ...หรือแม่ต่ายเบื่อที่จะดูแลผมแล้ว”
“พูดไป...ที่แม่ถามเพราะเห็นว่าช่วงนี้วินทำงานหนักเกินไป...บางทีการมีใครสักคน...อาจจะทำให้วินไม่ต้องเครียดอย่างนี้”
อนันยชแทรกขึ้น “ปรึกษายายน้อยไง...รับรองแกหายเครียดแน่”
“วัน ! “
“อะไรเนี่ยแม่...ผมก็แค่พูดขำๆ...จะได้เป็นเช้าที่สดใส”
“แต่แม่ไม่ขำด้วย...แล้วคนอื่นก็คงจะไม่ขำด้วยเหมือนกัน”
“อ้ะๆ...งั้นผมไปทำงานก่อนดีกว่า...เชิญเครียดกันต่อไป วิน...ก่อนขับรถน่ะดึงถุงออกด้วยนะเว้ย”
ทิวัตถ์งง “ถุงอะไร”
“เอ้า...ก็แม่ฉันกำลังจะจับแกคลุมถุงชนแน่ๆ...ระวังให้ดีเถอะ” อนันยชพูดจบก็รีบเดินออกไปก่อนที่จะโดนศุภารมย์ดุมากกว่านี้
“ตอนนี้ผมยังสนุกกับงานครับ...ผมไปรอที่รถนะครับพ่อ” ทิวัตถ์เก็บข้าวของก่อนจะเดินออกไปอีกคน
ทรงพลกับศุภารมย์มองตามจนทิวัตถ์ลับสายตา
ทรงพลบ่น “ท่าทางจะเอาอะไรจากเจ้าวินไม่ได้จริงๆ...แล้วอย่างนี้เราจะรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
ศุภารมย์นิ่งอย่างใช้ความคิด
สมาคมคนใช้กำลังตั้งวงกินข้าวกันอยู่หลังบ้าน สลวยวางจานข้าวที่ตักมาพูนลงบนโต๊ะ
ยอดประชด “โห...ยัยหลวย...แกกินกะว่าจะอยู่ไปถึงชาติหน้าเลยหรือไง”
“อ้าวไอ้ยอด...ใครจะไปสบายเหมือนแก...แค่ขับรถให้นาย...ไม่ต้องทำอะไรนี่...พวกฉันนี่...ต้องทำความสะอาดทั้งบ้าน...ขืนกินเท่าแมวดมเหมือนยัยเม็ดนุ่น...เป็นลมกันพอดี”
เปรี้ยวหันไปแซวเม็ดนุ่น “นั่นซิยัยเม็ดนุ่น...นี่แกกะเฟิมหุ่นเผื่อคุณวันจะหันมาปรายตามองหรือไง”
“บ้าพี่เปรี้ยว...ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย”
เสียงป้าจวนดังขึ้น “ไม่คิดก็ดีแล้ว ! “
ทุกคนหันไปก็เห็นป้าจวนเดินเข้ามา ทุกคนอยู่ในอาการเกร็งขึ้นมาทันที
“พวกแกนี่...วันๆไม่ทำอะไรนะ...เม้าท์เจ้านายเป็นพวกคนใช้ในละครไปได้”
เปรี้ยวเสียงอ่อย “แหมป้า...พวกเราก็พูดเล่นน่าป้า”
“ระวังเถอะ...พูดเล่นมากๆ...ถ้าคุณต่ายมาได้ยินละก็...พวกแกจะได้กลับบ้านไปพูดเล่นทั้งวันแบบยัยน้อยแน่”
ป้าจวนเดินมาลงนั่ง เม็ดนุ่นตักข้าวให้ป้าจวน ขณะที่คนอื่นก็เหล่มองหน้ากันเหมือนอยากจะถามอะไร
สลวยพลีชีพถาม “เออป้า...จริงหรือเปล่าที่คุณต่ายแกรักคุณวินมากกว่าคุณวันน่ะ”