บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 29 หน้า 5
“แล้วนี่คุณต่ายไปไหนมาเหรอคะ”
“ไปแบงก์มา...แล้วพวกเธอรู้มั้ยว่าฉันเจอใคร” วรรณิตกับลิลินต่างพากันแปลกใจกับคำถามของศุภารมย์ “คุณรุ่งทิพย์...เจ้าของร้านจิวเวอร์รี่ที่อยู่ในเมือง....แล้วรู้มั้ยฉันเห็นอะไร... ฉันเห็นสร้อยที่รุ่งทิพย์ใส่...มันเหมือนกับของขวัญวันแต่งงานของเธอ...วรรณิต”
วรรณิตนิ่งอึ้งด้วยความคาดไม่ถึง แต่ก็พยายามปั้นหน้าเรียบก่อนที่จะตอบคำถาม “เหรอคะ...”
“เธอช่วยไปเอาสร้อยลงมาให้ดูหน่อย”
“ค่ะ” วรรณิตตอบด้วยความหวั่นใจก่อนที่จะเดินออกไป
ลิลินลุกขึ้นเอ่ยปากขอตัว “ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว...เธออยู่ก่อน”
“คะ?”
วรรณิตเดินขึ้นบันไดมาสีหน้าเครียด “ทำยังไงดี...ทำยังไงดี”
วรรณิตเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูห้องก่อนจะหยุดเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง
ทิวัตถ์เดินเข้ามา เห็นศุภารมย์กับลิลินนั่งนิ่งรอวรรณิตอยู่ที่ห้องโถง บรรยากาศดูคุกรุ่นแปลกๆก็สงสัย
“มีอะไรกันรึเปล่าครับ”
“วินมาก็ดีแล้วลูก...จะได้มาช่วยแม่จับขโมย”
“ขโมย...หมายความว่าไงครับ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
วรรณิตวิ่งลงมาหาหน้าตาตื่น “แย่แล้วค่ะ....สร้อย...สร้อยหายไปค่ะคุณแม่”
“สร้อยอะไร”
“สร้อยที่แม่ให้เป็นของขวัญวันแต่งงานกับหนูณิต”
“สร้อยแม่ต้อยเหรอครับ”
“ใช่วิน...วันนี้แม่ไปเจอคุณรุ่งทิพย์...เธอใส่สร้อยเหมือนสร้อยของต้อยไม่มีผิด“
“ถ้าผมจำไม่ผิด...แม่ต่ายเคยบอกว่ามันมีเส้นเดียวไม่ใช่เหรอครับ...งั้นก็หมายความว่า...”
“ต้องมีคนขโมยสร้อยไปขายให้คุณรุ่งทิพย์”
ทุกคนอยู่ในอาการอึ้งไป วรรณิตเหงื่อแตกซิก
“เอ่อ...คุณแม่แน่ใจเหรอครับว่าเป็นเส้นเดียวกัน”
“ใช่วิน...จากที่ดูก็เป็นของแท้ไม่ผิดแน่....แต่ที่สำคัญรุ่งทิพย์บอกว่าคนที่เป็นนักร้อง...เอาสร้อยเส้นนี้มาขายให้เธอ”
ลิลินได้ยินก็รู้ทันทีว่าศุภารมย์คิดว่าเธอเป็นขโมย แต่ก็ต้องพยายามนิ่งไว้ให้เสมือนว่าตัวเองความจำเสื่อม
ศุภารมย์ปรายตามองมาที่ลิลิน ลิลินเห็นก็แกล้งทำเป็นสงสัย “มีอะไรเหรอคะ”
“เธอคงลืมใช่มั้ยว่าเธอเป็นนักร้อง”