บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 22 หน้า 4
“หมายความว่าไง”
“ฉันคิดว่า...น้าชัยคงกลัวอะไรบางอย่างแน่ๆ”
“ผมไม่เห็นว่าน้าชัยต้องกลัวอะไรเลย”
“หรือว่า...”
“อะไร”
“คุณจำที่เราเจอรองฯศัลย์แถวบ้านน้าชัยได้มั้ย”
ทิวัตถ์พยักหน้ารับ แล้วนิ่งคิดไป “คุณคิดว่าที่น้าชัยหนีไปเพราะกลัวรองฯศัลย์...”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี...แต่ฉันกลัวว่าน้าชัยจะเป็นอะไรไปก่อนแบบลุงบุญช่วย”
ทิวัตถ์เห็นลิลินเครียดเลยพูดปลอบ “เราก็ยังไม่เห็นร่องรอยการต่อสู้อะไรนี่...อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยคุณ ถ้าน้าชัยหนีไปจริงๆ...อย่างน้อยเราก็ยังพอจะมีโอกาสได้เจออยู่”
“ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันกลัวเลย”
ที่โรงแรมรอยัลเพิร์ล ลิลินเดินคุยกับทิวัตถ์มาตามทางไปยังห้องพักของเธอ
“นี่ฉันไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อเลย...หมอศรัณย์ก็มาตาย...น้าชัยก็มาหนีไปอีก”
“คุณนี่ใจร้อนกว่าที่ผมคิดอีกนะ”
“ถ้าฉันใจร้อน...ฉันคงไม่รอให้เวลาผ่านมาตั้งสิบกว่าปีหรอก”
ระหว่างนั้นลิลินก็เห็นกล่องกระดาษใบหนึ่งวางอยู่ที่หน้าห้อง “กล่องอะไร...” ลิลินแปลกใจมองหน้าทิวัตถ์ก่อนจะเข้าไปหยิบขึ้นมาดู “ไม่ใช่ฝีมือคุณใช่มั้ย”
“เปล่า...”
ลิลินเปิดกล่องออกก็พบว่าเป็นผ้าคลุมไหล่สีแดง
“อะไรน่ะ”
“ผ้าคลุมไหล่” ลิลินหยิบผ้าคลุมไหล่ออกมาให้ทิวัตถ์ดู ก่อนจะเห็นเศษกระดาษหล่นออกมา
ทิวัตถ์ก้มลงหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน “มันเหมาะกับชุดสีแดงของคุณ” ทิวัตถ์อ่านจบก็แอบยิ้มพูดแซวลิลิน “สงสัยจะเป็นแฟนคลับของคุณ...ท่าทางคืนนี้คุณต้องร้องเพลงอินเดียแล้วล่ะ”
“ทำไม”
ทิวัตถ์คลี่ผ้าคลุมไหล่ออกขึ้นมาปิดหน้าทำเป็นสาวอินเดีย ลิลินอมยิ้มกับอีกมุมของทิวัตถ์ที่ไม่เคยเห็นอย่างนี้มาก่อน เธอทุบแขนทิวัตถ์เบาๆ
ทิวัตถ์เห็นลิลินยิ้มก็ถามขึ้น “ยิ้มอะไรคุณ”
“ฉันไม่คิดว่าคนซีเรียสอย่างคุณจะมีมุมตลกอย่างนี้เหมือนกัน”
ทิวัตถ์เก็บผ้าคลุมไหล่ส่งให้ลิลิน “ผมแค่ไม่อยากให้คุณเครียด” ทั้งคู่ไม่เห็นนพกรที่แอบมองอยู่อย่างแค้นเคือง “ผมกลัวว่าคุณจะเครียดเรื่องน้าชัยมากเกินไป”