บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 16 หน้า 3

อนึ่งคร่ำครวญ “มด ทำไมมดต้องมาขัดขวางความรักของพี่กับน้องดาทำไม จะมีความรักทั้งที ทำไมมีแต่คนกีดกัน” อนึ่งทำหน้าเซ็งๆ

มดมีสีหน้าซึมลงนิดหน่อย “ความจริงมดก็ไม่อยากกีดกันพี่อนึ่งหรอก มดอยากให้พี่อนึ่งคุยกับน้องดาให้มันชัดเจนไปเลยด้วยซ้ำ เรื่องจะได้จบ แต่มดก็ไม่กล้าขัดคำสั่งยาย มดกลัวยายโกรธ แล้วไม่ให้มดอยู่ที่นี่”

“พูดอย่างกับอยากอยู่ที่นี่มากงั้นแหละ ที่นี่ไม่เห็นมีไรเลย น่าเบื่อจะตาย ถ้าไม่มีน้องดาพี่คงเผ่นกลับกรุงเทพไปนานแล้ว”

มดแววตาเศร้าลงนิดหนึ่ง แต่พยายามปกปิดความรู้สึก “ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่  แค่ไม่อยากกลับบ้าน”

อนึ่งสัมผัสได้ว่ามดมีปัญหาบางอย่างที่ซ่อนไว้ในใจ             

ผ่านเวลา

บ้านพักในสุสาน ดาลัดดาวแกะผ้าที่พันข้อเท้าออกแล้วลองเดินดู ปรากฏว่าเดินได้เป็นปกติแล้ว ดาลัดดาวมองซ้ายมองขวาเห็นว่าน้อยไม่อยู่แถวนี้ ก็แอบออกไปข้างนอก

บ้านยายพร ฤทัยแอบดูอนึ่งที่นั่งหงอยๆ อยู่ที่มุมหนึ่ง ฤทัยเห็นอนึ่งเป็นแบบนี้ก็สงสาร ฤทัยถอนใจด้วยความหนักใจแล้วเดินออกไป

บ้านยายพร  ดาลัดดาวเดินมาถึงหน้าบ้าน กำลังจะเดินเข้าไปข้างใน ฤทัยเดินออกมาพอดี

“น้องดา..มาที่นี่ทำไม?” ฤทัยดึงตัวดาลัดดาวออกมาคุยกันที่มุมหนึ่ง กลัวอนึ่งออกมาเจอ

“น้องดาจะมาตอบคำถามที่พี่อนึ่งเคยถามค้างไว้”

ใจจริงฤทัยก็อยากฟังคำตอบของดาลัดดาวให้ชัดๆ ด้วยเหมือนกัน “ตอบว่า...”

“น้องดาไม่ได้ชอบพี่อนึ่ง” ดาลัดดาวมองสบตาฤทัยเป็นนัยๆ

ฤทัยขอร้อง “อย่าเพิ่งบอกพี่อนึ่งตอนนี้เลย พี่ว่าพี่อนึ่งยังไม่พร้อมรับความจริงตอนนี้ พี่ไม่อยากให้พี่อนึ่งเสียใจมากไปกว่านี้”

“ทำแบบนี้ไม่ได้ช่วยพี่อนึ่งเลยนะคะ แต่จะเป็นการทำร้ายพี่อนึ่งมากกว่า”

ฤทัยคิดนิดหนึ่งก่อนถาม “ถ้าให้น้องดาเลือกระหว่าง รู้ก็เจ็บ ไม่รู้ก็เจ็บ น้องดาจะเลือกอะไร”

ดาลัดดาวตอบเศร้าๆ “น้องดาทุกข์ทรมานกับการไม่รู้มานานมากแล้ว ถ้าเลือกได้ น้องดาขอรู้ความจริง ถึงแม้จะต้องเจ็บแทบขาดใจน้องดาก็ยอม”

“แต่พี่อนึ่งไม่ใช่คนเข้มแข็งแบบนั้น ต้องให้เวลาพี่อนึ่งเตรียมใจก่อน”

“ก็ได้ค่ะ น้องดาจะไม่บอกพี่อนึ่ง ถ้าพี่อนึ่งไม่มาถามน้องดาอีก ถือว่าพี่ฤทัยเป็นคนซื้อเวลาความเสียใจให้พี่อนึ่ง