บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 16 หน้า 5

ดาลัดดาวเดินเข้ามาที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ เก่าๆ แบบบ้านชาวบ้านทั่วไป ดาลัดดาวดูบ้านเลขที่ที่ติดไว้หน้าบ้าน กับที่อยู่ในกระดาษที่อยู่ในมือ เห็นว่าตรงกัน ดาลัดดาวมองเข้าไปในบ้าน เห็นว่าบ้านปิดเงียบ เหมือนไม่มีคนอยู่ เพื่อนบ้านคนหนึ่งเดินผ่านมา ดาลัดดาวหันมาถาม “นี่บ้านพี่ผึ้งใช่มั้ยคะ”

“ผึ้งมันไม่อยู่หลายวันแล้ว ไม่รู้ไปไหน” เพื่อนบ้านนึกๆ นิดหนึ่ง “เห็นมีผู้ชายคนนึงมารับไปนะ ไม่รู้ว่าผัวมันหรือเปล่า”

ดาลัดดาวรีบถาม “ผู้ชายคนนั้นท่าทางเป็นยังไงคะ”

“วันนั้นมันก็มืด ป้าก็เห็นไม่ชัด แต่รู้สึกจะ สูงๆ ผมยาวๆ นี่แหละ”

ดาลัดดาวครุ่นคิดว่าจะเป็นลุงปื๊ดหรือเปล่า

บ้านพักในสุสาน ดาลัดดาวเดินกลับเข้าบ้านมาก็เห็นว่ามดนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านก็แปลกใจ

มดเข้าเรื่องทันที “พี่มีเรื่องอยากถาม น้องดาจะไม่กลับไปคืนดีกับฤทัยจริงๆ ใช่มั้ย”

ดาลัดดาวชะงักไปนิดหนึ่ง แปลกใจว่ามดถามทำไม “ค่ะ”

“ถ้างั้นพี่ขอฤทัยนะ”

ดาลัดดาวสะอึกไป ไม่คิดว่ามดจะกล้าพูดตรงขนาดนี้ มดตั้งใจพูดให้ดาลัดดาวได้คิด

“ถึงตอนนี้ฤทัยจะยังไม่ชอบพี่ แต่พี่มั่นใจว่า ความรักที่มีให้ฤทัยมันมากพอที่พี่จะพยายามทำให้คนที่พี่รักหันมารักพี่ได้”

ดาลัดดาวพูดแบบผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่า “ความรักมันไม่ง่ายอย่างที่พี่มดคิดหรอก”

“พี่จะทำให้น้องดาเห็นว่าพี่ทำได้” มดเดินออกไป

มดแอบยิ้มอย่างมีแผนการในใจ ดาลัดดาวยืนอึ้งไปเลย ไม่คิดว่ามดจะเอาจริง ลึกๆ ก็กลัวเสียฤทัยไปจริงๆ เหมือนกัน

กลางวัน วันใหม่ บ้านยายพร  ในห้องโถง มดตามตอแยฤทัยอยู่

“ไปดูหนังกัน”

“พี่อนึ่งขนวีดีโอมาจากกรุงเทพเยอะแยะ แกไปดูให้หมดไป”

“ไม่เอา ฉันอยากดูหนังใหม่”

“แกไม่ต้องเฝ้าพี่อนึ่งแล้วเหรอ เดี๋ยวก็แอบออกไปก่อเรื่องข้างนอกให้ยายด่าอีกหรอก”

“ไปแค่แป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากไปดูหนังแค่นี้ ทำไมเรื่องมากอย่างนี้วะ ถ้าแกห่วงว่าพี่อนึ่งจะแอบออกไปหาน้องดา บอกเลยว่าเข้าถึงตัวน้องดายาก ที่เกสต์เฮาส์มีป้าหน่อย ที่บ้านก็มีพี่น้อย แค่พี่อนึ่งโผล่หน้าไปก็โดนไล่ตะเพิดออกมาแล้ว” ฤทัยคิดๆ ไม่ค่อยอยากออกไป