บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 4 หน้า 5
น้อยงง “สมัยนี้สมัยไหน?”
ดาลัดดาวแกล้งให้น้อยงงเล่น “ก็สมัยที่ดาเป็นสาวสะพรั่งอายุสามสิบหกน่ะสิ”
ดาลัดดาวเชิดหน้าแบบสาวๆ แล้วเดินกรีดกรายไปเลือกเครื่องสำอาง น้อยเดินตามไปพร้อมกับมีสีหน้างงๆ กับคำพูดของดาลัดดาว ดาลัดดาวเลือกซื้อแป้งตลับสำหรับทาหน้ากับลิปสติกสีอ่อนๆ ที่เหมาะกับวัยมาแท่งหนึ่ง ในขณะที่เลือกอยู่ คนขายก็มองดาลัดดาวแล้วแอบทำหน้าประมาณว่าเด็กนี้แก่แดดจัง มาซื้อเครื่องสำอางทั้งที่ยังเด็กอยู่ ดาลัดดาวจ่ายเงินเสร็จก็เดินหน้าระรื่นออกจากร้านพร้อมกับน้อย
หน่อยทำงานอยู่ที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ ป่านเดินผ่านมา หน่อยสีหน้าเป็นห่วงดาลัดดาว
“ป่าน ดากลับมาหรือยัง ไปขี่จักรยานเล่นถึงไหน ฉันออกไปตามหน่อยดีกว่า”
หน่อยกำลังจะเดินออกไปจากเคาน์เตอร์ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดึงขึ้น หน่อยหันไปรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ ริมแควเกสต์เฮาส์ค่ะ” หน่อยฟังแล้วพูด “อ้าวดา นี่ป้ากำลังห่วงอยู่เลย แล้วนี่ขี่จักรยานไปถึงไหน”
ดาลัดดาว ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะในตลาด น้อยยืนรอดาลัดดาวอยู่หน้าตู้โทรศัพท์ “พอดีดาหลงทางน่ะค่ะ แต่วนไปวนมาก็มาเจอบ้าน เลยแวะเข้ามานั่งพัก แต่เดี๋ยวดาจะรีบกลับไปช่วยงานที่เกสต์เฮาส์ต่อนะคะ”
ดาลัดดาวทำหน้าข่มความละอายใจที่ต้องโกหกนิดหนึ่ง
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พักให้หายเหนื่อยก่อนค่อยมาก็ได้ ไม่ต้องรีบ”
ดาลัดดาววางสายแล้วออกจากตู้โทรศัพท์ แต่แล้วก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้ กระโดดกลับเข้าไปในตู้โทรศัพท์อีกครั้ง น้อยมองดาลัดดาวงงๆ ว่าเป็นอะไร ดาลัดดาวหยอดเหรียญแล้วกดหมายเลข “ฝากข้อความค่ะ หมายเลข 261655 ค่ะ ฝากข้อความว่า
พรุ่งนี้อย่าลืมเดทแรกของเรานะคะ...จากน้องดา” ดาลัดดาวยิ้มเขินๆ แล้ววางสาย
น้อยหันไปมองดาลัดดาว เห็นดาลัดดาวยิ้มเขินๆ ก็สงสัยว่าดาลัดดาวคุยกับใครทำไม