บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 23 หน้า 2
ฤทัยแกะมือดาลัดดาวออก แล้วขับรถออกไปเลย
“พี่ฤทัย อย่าไปนะ!!!”
ดาลัดดาวขี่จักรยานเข้ามาตามถนนในเมือง สายตาก็มองหาฤทัยไปด้วย ดาลัดดาวเห็นชาวบ้านมุงดูอะไรบางอย่างอยู่แถวๆ เสาไฟฟ้าก็รีบจอดจักรยานทันที ชาวบ้านคนหนึ่งเดินออกมาจากจุดเกิดเหตุ กำลังจะเดินผ่านดาลัดดาวไป
ดาลัดดาวถามชาวบ้าน “น้าคะ คนเค้ามุงดูอะไรกันเหรอคะ”
“วัยรุ่นอะสิขับรถชนเสาไฟฟ้า”
“คนเจ็บเป็นใครคะ”
“น้าก็ไม่รู้จักหรอก แต่เห็นเค้าพูดกันว่าเป็นหลานชายโรงไม้นะ”
ดาลัดดาวตกใจ “พี่ฤทัย!!!”
ดาลัดดาวรีบวิ่งเข้าไปดู แต่ชาวบ้านมุงดูกันเต็มไปหมด ดาลัดดาวมองไม่เห็นคนเจ็บ ต้องแหวกชาวบ้านเข้าไป ถึงได้เห็นว่าคนเจ็บไม่ใช่ฤทัย แต่เป็นวัยรุ่นชายคนหนึ่งที่นอนสลบจมกองเลือดอยู่
ดาลัดดาวโล่งอกที่ไม่ใช่ฤทัย แต่ก็สงสารคนเจ็บอยู่เหมือนกัน ดาลัดดาวหันหลังเดินออกมาจากกลุ่มชาวบ้าน เดินกลับมาที่จักรยาน ก็เห็นว่าฤทัยยืนรออยู่ ดาลัดดาวรีบเข้ามาจับตัวดู
“พี่ฤทัยไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
ดาลัดดาวแปลกใจ “พี่ฤทัยปลอดภัย แล้วทำไมน้องดาไม่เป็นอะไรเลยล่ะ”
“น้องดาอาจจะจำผิดก็ได้ เพราะเรื่องมันก็ผ่านมาตั้ง 20 ปีแล้ว ใครจะไปจำแม่นขนาดนั้น แล้วอีกอย่างโรงไม้ที่นี่ก็ไม่ได้มีแค่ของยายพี่ที่เดียว ป้าหน่อยอาจจะเข้าใจผิดก็ได้”
“พี่ฤทัยพูดแบบนี้ หมายความว่าพี่ฤทัย เชื่อเรื่องย้อนเวลาของน้องดาแล้วใช่มั้ยคะ”
“ถ้าน้องดารู้เรื่องที่อยู่ในใจพี่อีกครั้ง พี่จะเชื่อ”
โถงบ้านยายพร อนึ่งนั่งเล่นอยู่ในสวน ฤทัยถือข้าวไข่เจียวมาวางที่หน้าอนึ่ง ที่จานข้าวมีฝาปิดอยู่
“ผมเห็นพี่อนึ่งยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน เลยทำมาให้”
อนึ่งรู้ว่าฤทัยพยายามง้อ แต่ยังตั้งแง่ ทำหน้ามึนตึงใส่อยู่