บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 23 หน้า 4

“มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลย น้องดาก็น่าจะรู้ว่าที่ฤทัยขอคบกับพี่ ก็เพราะอยากลืมน้องดา”

มดเจ็บมาก เดินออกไปเลย ดาลัดดาวเข้าใจความรู้สึกของมด

กลางวัน บ้านยายพร มดคุยกับฤทัยอยู่ในห้องโถง

“ฉันไปคุยกับป้าหน่อยเรื่องโจมาแล้วนะ ป้าหน่อยบอกว่าจะจัดการต่อเอง”

ฤทัยทำหน้ารับทราบนิ่งๆ

“น้องดาถามถึงแกด้วย ว่าทำไมไม่ไปด้วยกัน น้องดาถามว่าแกไม่อยากเห็นหน้าเค้ามากขนาดนั้นเลยเหรอ” ฤทัยปั้นหน้านิ่ง ปกปิดความเสียใจเอาไว้

มดนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดออกมาด้วยความอึดอัดปนเศร้า

“ฉันไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย ฉันสงสารน้องดา สงสารแก แล้วก็สงสารตัวเองมากด้วย”

มดบอกแบบตัดใจ “แกกับพี่อนึ่งก็ดีกันแล้ว ฉันว่าแกก็น่าจะกลับไปหาน้องดาได้แล้วนะ”

ฤทัยลำบากใจ “พี่อนึ่งแค่หายโกรธเรื่องที่ฉันโกหกเค้า แต่ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะรับได้ที่ฉันจะกลับไปคบกับน้องดานะ แล้วอีกอย่างฉันก็ต้องรับผิดชอบความรู้สึกแกด้วย เพราะฉันเป็นคนขอคบกับแกเอง”

มดตัดใจพูดแบบเข้มแข็งมาก “งั้นเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเถอะ” ฤทัยอึ้ง

“แกไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกผิดด้วย เพราะฉันเป็นคนขอเลิกกับแกเอง”

ฤทัยรู้สึกผิด “ฉันขอโทษนะไอ้มด”

“แกไม่ต้องขอโทษฉัน แกไม่ได้ทำอะไรผิด” มดยิ้มอย่างสบายใจขึ้น “ได้เคลียร์กับแกแล้วฉันสบายใจขึ้นนะ ไม่อึดอัดเหมือนที่ผ่านมา”

“ขอบใจนะ ที่เข้าใจฉัน”

มดตบบ่าให้กำลังใจ “ก็เราเป็นเพื่อนกัน ถ้าฉันไม่เข้าใจแก แล้วใครจะเข้าใจ”

ฤทัยยิ้มขอบคุณมด มิตรภาพระหว่างเพื่อนกลับมาเหมือนเดิม “ตกลงเรื่องน้องดา แกจะเอายังไงต่อ” ฤทัยสีหน้าซึมๆ “ก็ให้มันจบไปแบบนี้แหละดีแล้ว”

มดสงสารฤทัย