บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 23 หน้า 5

บ้านยายพร มุมสวน อนึ่งนั่งคิดทบทวนเรื่องของฤทัยกับดาลัดดาวอยู่ในสวน ลึกๆ ในใจอนึ่งก็เริ่มสงสารฤทัยกับดาลัดดาวแล้ว มดเดินเข้ามา “มดกับฤทัยกลับมาเป็นเพื่อนกันแล้วนะ”

อนึ่งแปลกใจ “ทำไม?”

“ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางเป็นไปได้ แล้วจะฝืนให้เจ็บไปทำไม”

“มดไม่เสียใจเหรอ”

มดพูดแบบสบายๆ “ก็เจ็บนิดๆ แต่กลับมาเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ สบายใจกว่า”

อนึ่งถามย้ำให้แน่ใจ “มดตัดใจจากฤทัยได้แล้วจริงเหรอ”

“ตอนนี้อาจจะยังไม่ได้ แต่อีกไม่นานต้องทำได้แน่”

อนึ่งแอบยิ้มดีใจ

บ้านยายพร  อนึ่งเดินยิ้มแย้มอารมณ์ดีเข้ามาในห้องโถง เห็นฤทัยนั่งซึมๆ หงอยๆ อยู่ อนึ่งหยุดมองฤทัยครู่หนึ่ง สีหน้ารู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้ฤทัยเศร้าแบบนี้ อนึ่งเดินเข้าไปหาฤทัย

“เป็นอะไร มานั่งซึมอยู่คนเดียว”

ฤทัยพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติ “เปล่าครับ” ฤทัยคิดนิดหนึ่ง “พี่อนึ่ง...ยายก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ผมว่าเรากลับกรุงเทพกันเถอะ กลับวันนี้ได้ยิ่งดี”

อนึ่งรู้ว่าฤทัยอยากหนีดาลัดดาว “แน่ใจเหรอว่าอยากกลับจริงๆ” ฤทัยพยักหน้ารับเศร้าๆ

อนึ่งเห็นอาการของฤทัยแล้วยิ่งสงสารน้อง

บ้านยายพร อนึ่งเดินมาหามดที่มุมหนึ่ง

“มดช่วยอะไรพี่อย่างนึงได้มั้ย”

“ช่วยอะไรเหรอ?” มดสงสัยว่าอนึ่งจะให้ช่วยอะไร

ฤทัยถูกมดกับอนึ่งจับปิดตา แล้วพาเดินเข้ามา

ฤทัยงง “เล่นอะไรกันเนี่ย”

“พี่ยังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดแกเลย ก็เลยจะทำพิธีมอบซะหน่อย”