บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 23 หน้า 3

“คิดว่าเอาอาหารมาล่อแล้วจะหายโกรธ เหรอ” ฤทัยทำหน้าจ๋อย

อนึ่งเปิดฝาที่ปิดจานออก เห็นว่าเป็นข้าวไข่เจียวที่ใช้ซอสพริกวาดเป็นรูปหน้าเศร้าๆ แล้วเขียนคำว่า “ขอโทษ”

“กี่ปีๆ ก็ใช้แต่มุกนี้ คิดอย่างอื่นไม่เป็นเหรอ”

ฤทัยตอบเสียงอ่อย “ก็มันทำง่ายที่สุดแล้วนี่”

อนึ่งตักข้าวไข่เจียวกิน แล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกสีหน้ายิ้มแย้ม “แต่คราวนี้ฝีมือดีขึ้นนะ ใช้ได้ๆ”

อนึ่งก้มหน้ากินต่อ ฤทัยยิ้มโล่งอก รู้ว่าอนึ่งหายโกรธแล้ว “ผมขอโทษนะพี่อนึ่ง”

“ไม่ต้องพูดหรอก พี่เข้าใจ แต่วันหลังมีอะไรก็พูดกันตรงๆ  ไม่ต้องคิดแทนพี่ แกไม่อยากเห็นพี่เจ็บ พี่ก็ไม่อยากเห็นแกเจ็บเหมือนกัน”  ฤทัยพยักหน้ารับ สีหน้าซึ้งใจ อนึ่งก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ

ฤทัยมองอนึ่งกิน “มันอร่อยจริงเหรอพี่อนึ่ง ขอชิมหน่อยสิ”

ฤทัยแย่งช้อนในมืออนึ่งมาตักข้าวกิน สองคนแย่งกันกินข้าวสนุกสนานเป็นเด็กๆ ความสัมพันธ์ของพี่น้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ริมแควเกสต์เฮาส์  มดกับอนึ่งเอาใบประกาศตามหาโจมาให้หน่อยกับดาลัดดาวดู

“มีคนประกาศตามหาโจค่ะ มดกับฤทัยคุยกันแล้วแต่ไม่รู้จะทำยังไง เลยมาปรึกษาป้าหน่อยค่ะ ว่าจะทำยังไงดี”

ดาลัดดาวบอกกับหน่อย “ลองติดต่อดูก่อนมั้ยคะป้าหน่อย จะได้รู้ว่าเค้าตามหาพี่โจทำไม”

“เดี๋ยวป้าไปติดต่อเค้าเอง ป้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าโจเป็นคนร้ายหรือคนดีกันแน่”

หน่อยถือประกาศเดินออกไป

“แล้วนี่โจอยู่ไหน” มดถาม

“เก็บตัวอยู่ในห้องเหมือนเดิมค่ะ”

อนึ่งอดแขวะไม่ได้ “กลัวจนหัวหดเลยเหรอ”

ดาลัดดาวชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดขึ้นสีหน้าซึมๆ “ดายินดีกับพี่มดด้วยนะคะ ที่พี่ฤทัยเลือกพี่มด พี่ฤทัยเป็นคนดี ดาเชื่อว่าเค้าจะรักและดูแลพี่มดอย่างดีที่สุดเท่าที่เค้าจะทำได้”

มดเจ็บปวด เพราะรู้ว่าต่อให้ฤทัยพยายามแค่ไหน ก็ไม่มีวันรักตนได้