บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 21 หน้า 5

“ปล่อยให้สองคนคุยกันเถอะ มันจะได้จบ แล้วแกจะได้กลับไปคบกับน้องดาอย่างสบายใจ”

“ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวขนาดนั้น จะให้ฉันมีความสุขอยู่บนความเสียใจของพี่อนึ่ง ฉันทำไม่ได้”

ฤทัยสะบัดแขนออกจากมด มดเซไปนิดหนึ่ง ฤทัยเดินจ้ำออกไป มดวิ่งมาขวางหน้าแล้วใช้มือดันอกฤทัยไว้ มดเสียงดัง “ฉันไม่ให้แกไป!!!”

ฤทัยเสียงดังเหมือนกัน “ถอยไปไอ้มด!!!”

“แกไม่จำเป็นต้องเสียสละความสุขของตัวเองให้คนอื่นเลยนะฤทัย สิ่งที่แกกำลังทำอยู่ตอนนี้ มันไม่ได้ทำให้ใครมีความสุขเลย ไม่ว่าจะเป็นตัวแกเอง น้องดา หรือว่าพี่อนึ่ง”

“ฉันจะมีความสุขหรือมีความทุกข์ มันก็เรื่องของฉัน แกไม่ต้องมาสนใจ”

มดหลุดปากพูดออกมา “ฉันจะไม่สนใจแกเลย ถ้าฉันไม่ได้ชอบแก!!!” มดรู้ตัวว่าหลุดปากพูดออกไปก็อึ้ง ปั้นหน้าไม่ถูกเลย ในขณะเดียวกัน ฤทัยก็อึ้งไปอย่างคาดไม่ถึงเหมือนกัน

ดาลัดดาวกับอนึ่ง ที่เดินเข้ามาทางด้านหลังมด อนึ่งกับดาลัดดาวมาทันได้ยินคำสารภาพของมดพอดี  ดาลัดดาวกับอนึ่งต่างก็สงสารมดทั้งคู่ เพราะรู้ว่ามดแอบชอบฤทัยมานานแล้ว ฤทัยยังอึ้งอยู่

“แกคิดกับฉันอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

มดมองหน้าฤทัยแบบทั้งเจ็บทั้งอาย น้ำตารื้นขึ้นมา แต่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้ไหล แล้ววิ่งหนีออกไปเลย

“มด!!!” อนึ่งมองหน้าฤทัยแบบมีอะไรในใจนิดหนึ่ง ก่อนจะคว้าเวสป้าแล้วขับตามมดออกไป

ฤทัยสีหน้าไม่สบายใจ ทั้งอึ้งเรื่องมด และกังวลว่าดาลัดดาวบอกอะไรอนึ่งไปแล้วบ้าง

“พี่ฤทัยไม่รู้เหรอว่าพี่มดแอบชอบพี่ฤทัยมาตั้งนานแล้ว”

“พี่ไม่รู้เลย “ ฤทัยตอบอึ้งๆ

ริมแควเกสต์เฮาส์ แพริมน้ำ ฤทัยต่อว่าดาลัดดาว

“น้องดานัดพี่อนึ่งออกมาคุยอย่างนี้ น้องดาไม่เห็นใจพี่อนึ่งบ้างเลยเหรอ พี่อนึ่งเคยผิดหวังจากน้องดามาแล้วครั้งนึง น้องดายังจะกล้าบอกเรื่องที่จะทำให้พี่อนึ่งเสียใจได้อีกเหรอ”

ดาลัดดาวเสียใจ “น้องดาเข้าใจ ที่พี่ฤทัยแคร์ความรู้สึกของพี่อนึ่งมากขนาดนี้ เพราะพี่อนึ่งเป็นพี่ชายของพี่ฤทัย แต่พี่ฤทัยไม่แคร์ความรู้สึกของน้องดาบ้างเลยเหรอ พี่ฤทัยจะให้น้องดารออีกนาน