บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 10 หน้า 4

“เข้าไปไม่ได้”

“ทำไมจะเข้าไม่ได้คะ”

อนึ่งยิ้มเจื่อนๆ “พี่ไม่ได้ซื้อตั๋วของเราสองคนเอาไว้น่ะสิ ซื้อตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วด้วย เพราะตั๋วขายหมดแล้ว”

ดาลัดดาวโกรธ “พี่อนึ่ง!” ดาลัดดาวหึงฤทัยแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินหน้าตาบึ้งตึงออกไป

อนึ่งรีบวิ่งตามไปง้อ

ถนนในเมือง  ดาลัดดาวเดินหน้าบึ้งตึงมาตามทาง อนึ่งวิ่งตามมาง้อ

“น้องดาพี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่นะ ไม่ได้ดูหนัง เราก็ไปเที่ยวที่อื่นกันก็ได้”

“ดาไม่อยากไปเที่ยวไหนทั้งนั้น ดาจะกลับบ้าน”

“ถ้างั้นพี่ไปส่ง”

“ดากลับเองได้” ดาลัดดาวเดินเร็วๆ ออกไป

“แค่ไม่ได้ดูหนังแค่เนี้ย ทำไมต้องโกรธมากขนาดนี้ด้วย”

อนึ่งเหวอเลย ไม่เคยโดนเหวี่ยงหนักขนาดนี้

หน้าโรงหนัง ฤทัยเดินออกมาจากโรงหนัง มดตามออกมา

“หนังยังไม่จบเลย แกจะรีบออกมาทำไม”

“ออกมาดูพี่อนึ่งกับน้องดา” ฤทัยมองหา “หายไปไหนกัน”

“ความจริงก่อนออกจากบ้าน พี่อนึ่งบอกฉันว่าจะลองชวนน้องดาแยกตัวออกไปเที่ยวกันสองคน ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าน้องดาจะไปกับพี่อนึ่งหรอก แต่หายไปด้วยกันอย่างนี้ ก็คงจะพากันไปเที่ยวที่อื่นแล้วละ”

ฤทัยแปลกใจ “ทำไมน้องดาถึงได้ยอมไปกับพี่อนึ่ง”

“ก็คงจะเริ่มมีใจให้พี่อนึ่งบ้างล่ะมั้ง”

ฤทัยเริ่มระแวง กลัวดาลัดดาวจะไปชอบอนึ่งจริงๆ