บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 15 หน้า 4
ดาลัดดาวทำหน้าตกใจ ดาลัดดาวเห็นเท้านงกำลังจะก้าวเข้าไปเหยียบขวดอยู่แล้ว ดาลัดดาวรีบตะโกนบอกนง พร้อมกับวิ่งกะเผลกๆ เข้าไปดึงตัวนงไว้ “น้านงระวังเหยียบขวดค่ะ”
นงชะงักตกใจ “ไหน” นงก้มลงมองเห็นขวดที่วางอยู่ที่พื้น อีกนิดเดียวก็จะเหยียบแล้ว
ดาลัดดาวโล่งอก “เฮ้อ...ดีนะที่ไม่หกล้มเหมือนครั้งที่แล้ว”
นงงง “ครั้งที่แล้ว? ครั้งไหน?”
ดาลัดดาวยิ้มกลบเกลื่อน “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“งั้นน้าเข้าครัวก่อนนะ” นงเดินเข้าไปด้านใน
ฤทัยที่แอบดูอยู่มุมหนึ่ง...ติดใจสงสัยคำพูดของดาลัดดาว “ครั้งที่แล้ว?” หรือจะเป็น “20 ปีที่แล้ว?” อย่างที่ดาลัดดาวชอบพูดถึงบ่อยๆ ดาลัดดาวจะเดินกลับเข้าไปด้านใน แต่ดันลืมว่ามีขวดวางอยู่ที่พื้น ดาลัดดาวเหยียบขวดแล้วลื่นล้มก้นกระแทกพื้นอย่างแรง ดาลัดดาวทำหน้าแบบเจ็บข้อเท้ามาก ดาลัดดาวพยายามจะลุกขึ้น แต่เจ็บขามากลุกไม่ไหว ฤทัยมองลุ้นดาลัดดาว อยากเข้าไปช่วยแต่ไม่กล้า แต่พอเห็นว่าดาลัดดาวเจ็บมาก ก็ตัดสินใจจะเข้าไป ทันใดนั้น...โจก็เดินเข้ามหาดาลัดดาว ฤทัยเลยหลบเข้าที่เดิม โจบ่น “เดินยังไงให้หกล้มเนี่ย ไหวไหม”
โจประคองดาลัดดาวเข้าไปข้างใน ดาลัดดาวเดินแบบเจ็บข้อเท้ามากๆ ดาลัดดาวก้มมองข้อเท้าตัวเองสีหน้าครุ่นคิด
เสียงความคิดของดาลัดดาวอายุ 36 “แค่แก้ไขอดีตเรื่องน้านงหกล้มแค่นี้ เราก็ยังต้องเจ็บตัวอีกเหรอ”
ฤทัยได้แต่มองตามดาลัดดาวไปแบบแอบหึงอยู่ในใจ ฤทัยพยายามบอกตัวเองว่าต้องตัดใจจากดาลัดดาวให้ได้ เพราะดาลัดดาวเลือกโจแล้ว
ริมแควเกสต์เฮาส์ ล็อบบี้ หน่อยเห็นโจประคองดาลัดดาวเข้ามาก็ตกใจปนหวงหลานสาว
หน่อยรีบเข้ามาประคองดาลัดดดาวต่อจากโจ “เป็นอะไรดา ค่อยๆ นั่ง”
ดาลัดดาวทำหน้าแบบเจ็บมาก...เจ็บจริงไม่ได้แกล้ง “ดาหกล้มค่ะ”
“ข้อเท้าแพลงเมื่อวานยังไม่หายดีเลย ยังมาหกล้มซ้ำอีก” หน่อยก้มมองข้อเท้าดาลัดดาวเห็นว่าบวมเป่ง “บวมขนาดนี้ต้องไปหาหมอแล้วมั้ง” หน่อยประคองดาลัดดาวออกไป
โจเดินเข้าไปข้างในแบบไม่ได้สนใจหรือเป็นห่วงดาลัดดาวเท่าไหร่