บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 15 หน้า 5

หน่อยพาดาลัดดาวเดินออกไปไม่สนใจโจเลยแม้แต่น้อย

ตอนกลางคืน บ้านพักในสุสาน ในห้องนอนดาลัดดาว ดาลัดดาวนั่งมองข้อเท้าตัวเองที่เข้าเฝือกอ่อนอยู่สีหน้าหงอยๆ ที่โต๊ะหัวเตียงมีถุงยาจากโรงพยาบาลวางอยู่ มีไม้ค้ำยันวางพิงอยู่ข้างเตียงด้วย ดาลัดดาว พูดกับตุ๊กตา “ถ้าฉันไม่คิดที่จะแก้ไขอดีตตั้งแต่แรก ฉันก็คงไม่ต้องเจ็บตัวอย่างนี้ แล้วก็คงไม่ต้องทะเลาะกับพี่ฤทัย...”

อดีต โรงพยาบาล ดาลัดดาวเดินมาที่หน้าห้องพักฟื้น แอบส่องดูฤทัยอยู่ข้างนอก ไม่กล้าเข้าไป

ในห้อง...ฤทัยนอนอยู่บนเตียงคนไข้ เห็นคนลับๆ ล่อๆ อยู่ที่หน้าประตู ฤทัยมองสงสัย “ใครครับ?”

ฤทัยเห็นบานประตูค่อยๆ ถูกเปิดเข้ามา แล้วดาลัดดาวก็ก้าวเข้ามาช้าๆ แบบไม่มั่นใจ ฤทัยยิ้ม

“น้องดา...เข้ามาสิครับ”

ดาลัดดาวเข้ามาที่ข้างเตียงฤทัย ดาลัดดาวเป็นห่วงมาก น้ำตาจะไหล “พี่ฤทัยเจ็บมากมั้ยคะ ตอนที่น้องดาเห็นพี่ฤทัยถูกคนเมายาแทง น้องดาคิดว่าพี่ฤทัยจะ...” ดาลัดดาวพูดไม่ออก น้ำตาไหล

“พี่ไม่ตายง่ายๆ หรอก”

ดาลัดดาวยืนนิ่งมองสบตาฤทัย...แต่หัวใจเต้นโครมคราม

บ้านพักในสุสาน ห้องนอนดาลัดดาว ดาลัดดาวคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตแล้วยิ่งเศร้า และรู้สึกว่า ยิ่งพยายามแก้ไขอดีตมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บและเสียใจมากขึ้นเท่านั้น

บ้านยายพร ฤทัยนั่งครุ่นคิดเรื่องดาลัดดาวอยู่ที่มุมหนึ่ง มดเดินเข้ามานั่งข้างๆ

มดถามแบบพยายามซ่อนความเจ็บไว้ในใจ  “เรื่องของแกกับน้องดาเป็นไงมั่ง”

“ก็ไม่เป็นไง”

“ถามดีๆ ทำไมต้องกวน”

ฤทัยรำคาญ “แล้วแกล่ะ เป็นไรมากมั้ย ทำไมชอบมายุ่งเรื่องของฉันกับน้องดา”

มดสะอึกไปนิดหนึ่ง “ฉันก็ไม่อยากยุ่งหรอก แต่ฉันไม่ชอบเห็นแกทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนี้”

ฤทัยนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วพูดออกมาอย่างเจ็บปวดใจ

“มันไม่ง่ายเลยว่ะไอ้มด ที่จะทำใจให้ลืมคนที่เรารัก”