บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 18 หน้า 4

ฤทัยลำบากใจ “พี่ยังไม่มีคำตอบอะไรจะให้น้องดาตอนนี้”

ดาลัดดาวไม่ได้งอนจริง แค่อยากบีบให้ฤทัยตอบ “ถ้างั้นก็อย่าต้องมายุ่งกับน้องดา”

ดาลัดดาวจะขี่จักรยานออกไป ฤทัยจับจักรยานของดาลัดดาวเอาไว้ไม่ให้ไป ฤทัยถอนใจเบาๆ

“ทำไมน้องดาชอบบีบบังคับให้คนอื่นทำตามใจน้องดา

“น้องดามีเหตุผลของน้องดา”

“พี่ก็มีเหตุผลของพี่เหมือนกัน ที่จะยังไม่ตอบน้องดาตอนนี้” ฤทัยสั่งเสียงเข้ม “ไปขึ้นรถ”

“ไม่ขึ้น!!!”

ฤทัยขู่ “ถ้างั้นพี่จะไปบอกป้าหน่อย”

ดาลัดดาวอึ้ง “พี่ฤทัยกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“พี่ปล่อยให้น้องดาทำตามใจตัวเองมามากแล้ว ต่อไปนี้น้องดาจะต้องหัดฟังคนอื่นบ้าง”

ดาลัดดาวอึ้งเลย ไม่เคยเจอฤทัยโหมดดุแบบนี้มาก่อน

บ้านสมปอง ฤทัยขับเวสป้าพาดาลัดดาวเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ดาลัดดาวเกาะประตูรั้วเรียก

“ลุงสมปองคะ อยู่บ้านมั้ยคะ ลุงสมปอง”

ครู่หนึ่ง...สมปองก็เดินออกมาเปิดประตู สมปองไม่คุ้นหน้า “มาหาลุงเหรอหนู”

ดาลัดดาวยกมือไหว้ ฤทัยไหว้ตาม “สวัสดีค่ะ ดาเป็นหลานลุงปื๊ดค่ะ ลุงปื๊ดได้มาหาลุงสมปองมั้ยคะ”

“มาเมื่อวาน มาถึงก็ชวนกินเหล้า พอเมาแล้วก็บ่นโวยวายว่าทะเลาะกับเมียมา หาว่าเมียไม่เข้าใจนู่นนี่สารพัด”

“ลุงปื๊ดมากับใครคะ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน”

“มาคนเดียว แต่มันออกไปตั้งแต่เช้าแล้วหนู เห็นว่าจะไปหาไอ้แอ๊ดที่อุทยานแห่งชาติเขาแหลม”  

ดาลัดดาวดีใจที่รู้ข่าวปื๊ด “ขอบคุณลุงสมปองมากนะคะ”

สมปองยิ้มรับ แล้วเดินกลับเข้าบ้าน ดาลัดดาวหันมาคุยกับฤทัย

“พี่ฤทัยคะพาดาไปตามลุงปื๊ดที่อุทยานหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้ครับ...แต่ต้องเป็นพรุ่งนี้นะ วันนี้จะค่ำแล้ว อีกอย่างมอเตอร์ไซค์ไปไม่ถึงแน่ มันไกล”

ดาลัดดาวร้อนใจ “แต่ดากลัวลุงปื๊ดหนีไปที่อื่นก่อน” ดาลัดดาวคิดๆ แล้วตัดสินใจอย่างวู่วาม “ดาไปเองก็ได้”

ดาลัดดาวเดินจ้ำออกไป ฤทัยตามไปดึงแขนดาลัดดาวไว้ ฤทัยเสียงเข้ม

“น้องดาเลิกเอาแต่ใจตัวเองได้แล้ว หัดฟังคนอื่นบ้าง”

ดาลัดดาวสวนทันที “ก็น้องดาเป็นห่วงลุงปื๊ดนี่คะ”

ฤทัยหลุดปาก “พี่ก็เป็นห่วงน้องดา” ฤทัยรู้ตัวว่าหลุดปากพูดไปแล้วก็ชะงัก ปั้นหน้าไม่ถูก

ดาลัดดาวก็ชะงักไปเหมือนกัน รู้สึกดีที่รู้ว่าฤทัยยังเป็นห่วงตนอยู่