บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 18 หน้า 5

ฤทัยปั้นหน้าเป็นปกติ “วันนี้กลับบ้านก่อน แล้วพรุ่งนี้พี่จะพาไป”

ฤทัยเดินไปขึ้นรถ ดาลัดดาวเดินไปนั่งซ้อนท้ายเวสป้าของฤทัย สองมือจับไหล่ฤทัยเอาไว้แน่น...อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าฤทัยยังมีใจให้ตนอยู่

บ้านยายพร มดนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องโถง อนึ่งเดินเข้ามา “มด...รถพี่ไปไหน”

มดสะดุ้งแบบมีพิรุธเล็กน้อย แล้วก็ตอบเนียนๆ ไป “ฤทัยเอาไปใช้มั้ง”

มดตอบเสร็จก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ แบบพยายามซ่อนพิรุธ อนึ่งมองมดแบบจับสังเกต

“ฤทัยมันเพิ่งกลับมาถึงบ้านเมื่อกี๊นี้เอง แล้วจะออกไปไหนอีก” มดทำไม่รู้ไม่ชี้ ก้มหน้าอ่านหนังสือไปเนียนๆ

อนึ่งคาดคั้น “เป็นไปได้ยังไงที่มดไม่รู้ว่าฤทัยไปไหน ทุกทีเห็นรู้ทุกเรื่อง”

มดแกล้งทำเป็นเสียงดังกลบเกลื่อน “อะไรของพี่อนึ่งเนี่ย จะสนใจทำไมว่าฤทัยไปไหน ปกติไม่เห็นสนใจมันเลย”

“ก็เห็นพักนี้ฤทัยมันท่าทางซึมๆ ผิดปกติ ก็เป็นห่วง”

มดอึ้งไปแบบไม่อยากจะเชื่อ “นี่พี่อนึ่งสนใจเรื่องของคนอื่นเป็นด้วยเหรอ ปกติพี่เอาแต่นั่งซึมเศร้าเสียใจเรื่องน้องดา”

“เอ๊า...ฤทัยมันเป็นน้องพี่นะ พี่ก็ต้องสนใจมันมั่งสิ พี่แยกแยะได้หรอกน่า เสียใจก็ส่วนเสียใจ แต่น้องนุ่งพี่ก็ต้องดูแล”

มดประชด “เป็นคนดีอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะ”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อนึ่งเดินไปรับโทรศัพท์ “สวัสดีครับ” อนึ่งฟังแล้วหันมาบอกมด “มด...แม่โทรมา”

มดจากที่สีหน้ายิ้มแย้มอยู่ ก็ทำหน้าเซ็งขึ้นมาทันที มดไม่ยอมเดินไปรับโทรศัพท์

“มด แม่โทรมา มารับสายสิ” มดเดินไปรับสายแบบไม่เต็มใจ...ไม่อยากคุยกับแม่

มดเสียงแข็ง “มดบอกแม่แล้วไง ถ้าไม่มีเรื่องด่วนไม่ต้องโทรมาที่นี่”

อนึ่งกำลังจะเดินออกไป เพราะอยากให้มดคุยกับแม่เป็นการส่วนตัว แต่พอได้ยินเสียงแข็งๆ ของมดก็รู้สึกว่าน่าจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง อนึ่งเลยหยุดยืนอยู่ข้างหลังมดฟังก่อน

มดเสียงแข็ง “มดไม่กลับ!!!” มดฟังแล้วพูด “แม่ก็รู้เหตุผลที่มดไม่อยากอยู่บ้าน”

มดฟังแล้วพูด “ถ้าแม่จะโทรมาด่ามดก็แค่นี้นะ” มดวางสาย สีหน้าอัดอั้นตันใจจนน้ำตาคลอ พอหันหน้ามาเห็นอนึ่งยืนมองอยู่ก็อึ้งไปแบบปั้นหน้าไม่ถูก ไม่อยากให้ใครรู้ปัญหาครอบครัว

อนึ่งเป็นห่วง “ทะเลาะอะไรกับแม่”

มดพยายามกลั้นน้ำตา “ไม่มีอะไร” มดเดินหนีออกไปสีหน้าเศร้าๆ

อนึ่งมองตามมดอย่างเป็นห่วง