บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 5
วรนาฎเอนนอน พรรณทิพย์เริ่มลงมือนวด แล้วสะดุ้ง “อุ๊ย ทำไมคุณยายตัวเย็นยังกะน้ำแข็ง “
“คนแก่ เลือดลมมันไม่ค่อยดี ทำไม ไม่อยากนวดยายแล้วเหรอ”
“เปล่าค่ะ” พรรณทิพย์ลงมือนวดแบบแหยง ๆ
“อืม มือเบานี่.. ท่าจะชอบนวดจริงๆ แบบนี้ยายคงต้องให้มานวดบ่อยๆ”
“ได้เสมอค่ะ คุณยาย....ทิพย์อยากมาปรนนิบัติรับใช้คุณยายอยู่แล้ว”
“ไม่รำคาญคนแก่เหรอ..คนแก่น่ะ ทั้งงุ่มง่าม เลอะเลือน ขี้บ่น”
“แต่คุณยายไม่เหมือนคนแก่เลยนี่คะ คุณยายทั้งสาว ทั้งสวย”
“สิ่งที่เธอเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริง ๆ”
“ยังไงนะคะ”
วรนาฎหลับตา “ยายชักง่วงแล้ว ของีบหน่อยนะ”
“ได้เลยค่ะ คุณยาย....” พรรณทิพย์ยิ้มประจบ แต่พอวรนาฎหลับ ก็เบ้ปาก
ห้องตัดต่อ คณะนิเทศศาสตร์ ในจอนัยน์เนตรโผกอดสนทรรศน์ ใบหน้าค่อย ๆ กลายเป็นปีศาจ เหลือบมองสนทรรศน์ ยิ้มสยอง ภาพ fade black แล้วเครดิตท้ายขึ้น
อาจารย์เชนดูหนังจบ คอมเม้นท์ “อืม..โดยรวมก็โอเคนะ แต่ผมว่าน่าจะเฉลยที่มาที่ไป ของปีศาจเอาไว้หน่อย จะได้ไม่งง ใส่ในเครดิตท้ายก็ได้”
ดุ๊กรับคำ “ได้ครับอาจารย์ “
“รีบแก้เอามาส่งแล้วกัน” อาจารย์เชนกลับออกไป
กอหญ้าวิตก รีบถามเพื่อนๆ “เอาไงดีพวกแก จะเพิ่มอะไร ยังไง ที่ไหนดีล่ะ”
ดุ๊กเสนอ “ฉันมีไอเดียแล้ว เราไปศรีสัชนาลัยกันมั้ย ฉันยังไม่เคยไปเที่ยวเลยอะ”
วรินทร์ดุ “ทำงาน ไม่ใช่ไปเที่ยว”
“เออ ก็ฟังให้จบก่อนสิวะ ฉันอยากให้พระเอกไปเจอนางเอกที่นั่น ไปทำวิจัยด้วยกันก็ได้ แล้วมีปีศาจตามกลับมาด้วย มันหลงรักพระเอกเลยจะสิงร่างนางเอก ตัวเองจะได้กลายเป็นมนุษย์ไง”
กอหญ้าเห็นด้วย “เฮ้ยเอา ซื้อๆ“
วรินทร์อาสา “งั้นฉันจะขอร้องพี่โรจน์ ให้ช่วยประสานงานและพากองถ่าย ไปที่ศรีสัชฯเอง”
กอหญ้าท้วง “แล้วพี่ทรรศน์กับพี่เนตรล่ะ เราต้องเอานักแสดงไปด้วยไม่ใช่เหรอ”
ทั้งสองคนนึกขึ้นได้ หันมองวรินทร์ วรินทร์เครียด ไม่อยากเจอสนทรรศน์