บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 5 หน้า 2
สนทรรศน์วิ่งเหยาะๆ ในสนาม ดุ๊กกับกอหญ้าวิ่งตาม ขอร้องสนทรรศน์
“วันเดียวเองครับ ซีนสั้นๆ พี่จะได้ไปเที่ยวศรีสัชฯด้วย”
วรินทร์หลบมุม แอบมองสนทรรศน์หยุดวิ่ง วอร์มร่างกาย
กอหญ้าหอบ “ใช่ค่ะ หญ้าจำได้ว่าพี่ทรรศน์เคยบอกว่าชอบพวกเรื่องประวัติศาสตร์ โบราณคดี หนนี้อาจารย์รัชโรจน์พาไปเองเลยนะคะ”
สนทรรศน์หันมาคุย เห็นวรินทร์หลบแว่บไป “แล้วเพื่อนเราเค้าจะโอเคเหรอ เค้าไม่อยากเจอหน้าพี่นี่”
ดุ๊กกับกอหญ้าต่างอ้ำอึ้ง ดุ๊กรีบแก้ตัวแทน “ไม่จริงเลยครับพี่ทรรศน์ อุ้ยเค้าติดงาน ไม่งั้นเค้าก็คงมาเองแล้ว”
สนทรรศน์ยักไหล่กวนๆ “ทำอย่างงี้ก็เท่ากับไม่ให้เกียรติพี่ พี่เป็นถึงเดือนมหาลัย เวลาพี่เป็นเงินเป็นทอง...ขอโทษนะ...น้องคงต้องไปหาแสตนอินแล้วละ แต่หน้าตาอย่างพี่นี่คงหาเหมือนยากหน่อยนะ”
วรินทร์ฟังอยู่หมั่นไส้มาก สนทรรศน์ จะวิ่งไปซ้อมต่อ
“พี่ทรรศน์ เดี่ยวสิคะ สงสัยคราวนี้จะแห้วละแก” กอหญ้าหมดกำลังใจ
ดุ๊กกลุ้ม วรินทร์ออกมาจากที่ซ่อน วิ่งมาดักหน้าสนทรรศน์ ชายหนุ่มหยุด เก๊กหน้าขรึม
“คราวนี้จะให้อุ้ยทำอะไรถึงจะยอมช่วยก็ว่ามา เต้นเชียร์ลีดเดอร์ หรือทำอะไรบ้าๆบอๆเพื่อความสะใจของพี่ทรรศน์ก็ได้เลย...”
สนทรรศน์มองอุ้ยหรี่ตา แกล้งทำเป็นคิด “แน่ใจเหรอว่าทำได้ มันยากนะ”
วรินทร์ยิ่งโมโห นึกว่าสนทรรศน์จะแกล้งแน่ “ถ้าไม่ผิดระเบียบมหาวิทยาลัย ไม่ผิดศีลธรรม ผิดขนบธรรมเนียมประเพณีมารยาทที่คนดีดีจะพึงกระทำกัน อุ้ยทำได้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
สนทรรศน์หัวเราะออกมา “แค่อุ้ยเอ่ยปากขอดีดี พี่ก็ไปให้แล้ว”
“ว่าไงนะคะ“
“พี่ผิด ที่ปากไม่ดีกับอุ้ยก่อน พี่เสียใจ พี่ยินดีจะไปศรีสัชฯ กับพวกอุ้ย ถือว่าแทนคำขอโทษจากพี่ก็แล้วกัน” วรินทร์อึ้ง สนทรรศน์หันไปบอกดุ๊กกับกอหญ้า “พรุ่งนี้เจอกันที่นี่ตามเวลานัด” สนทรรศน์วิ่งไปซ้อมต่อ
กอหญ้า ดุ๊ก อ้าปากค้างมองตาม แล้วหันมามองวรินทร์ที่ยืนมึน
กอหญ้าซัก “แกมีประเด็นอะไรกับพี่ทรรศน์ ทำไมพวกฉันไม่รู้”
วรินทร์บอกปัด “ประเด็นอะไร ไม่มีหรอก”
ดุ๊กไม่เชื่อ “จริงอ่ะ แล้วทำไมอยู่ดีดีพี่ทรรศน์ก็ว่าง่ายเงี้ย พอเห็นหน้าแกปุ๊บก็รับปากปั๊บ มันไม่ธรรมดาซะแล้วนะเนี่ย”
“ถ้าแกขืนพูดแบบนี้อีกมีเรื่อง” ทั้งสองหุบปาก “แล้วตอนนี้ปัญหายังไม่จบนะ เหลืออีกคน”
ดุ๊กคิดทางแก้ไว้แล้ว “ถ้าหมายถึงพี่เนตรละก็ ฉันคิดไว้แล้วให้ปีศาจมันเห็นพี่ทรรศน์คนเดียว แล้วตามกลับมาด้วย ค่อยมาสิงพี่เนตรที่กรุงเทพ ก็ได้ จบป่ะ”