บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 9 หน้า 4
“ใช่สิ ไม่มีใครจะเข้าใจความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ต้องโดนเผาทั้งเป็นหรอก ความปวดแสบปวดร้อน ตอนที่เปลวไฟมันลามมาถูกเนื้อหนัง กลิ่นไหม้ของเส้นผมตัวเองที่ฉุนเข้าจมูก... จะกี่ภพกี่ชาติก็ไม่มีวันลืม”
“นี่คุณยายพูดถึงใครกันครับ” วรนาฎพยักหน้า ชายล่ำเข้าจับตัวเธียร “เฮ้ย มาจับฉันทำไม”
“เอ็งสนใจประวัติศาสตร์เมืองเชลียงนักไม่ใช่เหรอ ข้าก็จะส่งเอ็งไปอยู่กับพวกชาวเมืองเชลียง จะได้ซักถามกันให้พอใจ”
“นี่คุณยายล้ออะไรผมเล่นเนี่ย ก็คุณยายนัดผมให้เอาพระขรรค์มาให้ ผมก็เอามาให้แล้วไงครับ”
“ขอบใจ แต่ข้าเปลี่ยนใจแล้ว...เอ็งเก็บไว้ใช้ในนรกเถอะ”
ชายล่ำลากเธียรไปจะโยนเข้าเตาเผา เธียรโวยวาย “เฮ้ย ปล่อย อย่าเล่นแบบนี้นะโว้ย”
กล่องตกพื้นเปิดออก ไม่มีพระขรรค์ วรนาฎตาลุก “ไม่มีพระขรรค์นี่.....” ชายล่ำหยุด “เอ็งบังอาจหลอกข้า เอ็งเอาพระขรรค์ไว้ที่ไหน”
“ผมเอาไว้ในกล่อง แล้วมันหายไปไหน”
พรรณทิพย์เอามือปิดตาอภิศักดิ์ เข้ามาในห้อง “นั่งตรงนี้ก่อน อย่าเพิ่งลืมตานะ”
“นี่ ตกลงจะตามให้พี่มาดูอะไรกันแน่ พี่ไม่มีเวลามาเล่นสนุกนะ พี่ต้องไปหานายทุนคนใหม่”
“ก็ของชิ้นนี้แหละ ที่จะทำให้พี่ไม่ต้องไปหานายทุนที่ไหนอีก”
พรรณทิพย์เอาพระขรรค์ที่มีผ้าห่อไว้ มายื่นให้ดูตรงหน้า “ลืมตาได้” อภิศักดิ์งง “แกะดูซิพี่ศักดิ์”
อภิศักดิ์แกะดู เห็นเป็นพระขรรค์“อะไรของทิพย์ เอาดาบนี่มาให้พี่ทำไม”
“นี่ไม่ใช่ดาบธรรมดา แต่มันเป็นพระขรรค์โบราณที่อายุหลายร้อยปี ราคาเป็นล้านแหงๆ ถ้าเราเอาไปขาย รับรองพี่ต้องได้เงินไปลงทุนแน่”
“เนี่ยนะ แล้วทิพย์ไปเอามาจากไหน”
พรรณทิพย์นึกถึงตอนที่แอบซุ่มอยู่โผล่ออกมาและแกล้งชน จนของที่เธียรถือมาร่วงหมด
เธียรได้สติ “ผมต้องขอโทษจริงๆครับที่ไม่ได้มอง”
“ไม่เป็นไรคะอาจารย์ เดี๋ยวหนูช่วยเก็บนะคะ” เธียรเห็นความสวยและเซ็กซี่ของพรรณทิพย์ หลบตา เก็บหนังสือไป ทำร่วงไป พรรณทิพย์แอบขำกับอาการตื่นผู้หญิงของเธียร “อาจารย์รีบไปสอนเหรอคะ”
“เอ่อ...เปล่า เปล่าครับ พอดีมีธุระนิดหน่อย”
พรรณทิพย์ช่วยเก็บหนังสือเธียรจนเสร็จ แต่ไม่ลืมที่จะถือกล่องที่ใส่พระขรรค์เงินไว้กับตัว “ไปที่ไหนคะอาจารย์ เดี๋ยวหนูช่วยถือของไปส่ง”
เธียรไม่กล้าสบตาพรรณทิพย์โดยตรง เอาแต่ก้มหน้าด้วยความเขินอาย “เอ่อ รถผมจอดใกล้ๆนี่แหล่ะครับ”
“ไปค่ะ”
เธียรพยักหน้า แล้วเดินนำไป