บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 7
สว่างกำลังล้างรถอยู่ต้องแปลกใจเมื่อเห็นโอฬารเดินดุ่มๆตัวแข็งทื่อ มาจากทางเรือนปั้นหยา “คุณผู้ชาย.. กลับมาตอนไหนวะ” สว่างจะเข้าไปเรียก แต่ต้องชะงัก เห็นโอฬารเปิดประตูรั้ว ออกไปหานิลุบลที่นั่งรออยู่ในรถ โอฬารขึ้นรถที่จอดอยู่นอกบ้าน ขับออกไป สว่างจำได้ “ผู้หญิงคนนั้น..”
นิลุบลกระหยิ่มใจ รีบกดโทรศัพท์หาซินแสมังกร “บลจัดการตามที่อาจารย์สั่งเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ดี แล้วเราก็จะได้รู้กันว่า ป้าอาโอฬาร อีจะมีฤทธิ์เดชซักแค่ไหน” ซินแสมังกรหัวเราะสะใจ แล้วก็สะบัดผงกำมะถัน ลงในอ่างไฟเบื้องหน้า เปลวไฟในอ่างยิ่งโหมกระหน่ำแรงขึ้น
เปลวไฟลุกลามหนักขึ้น ไล่ไปตามผนังห้อง ล้อมวรนาฏกับดาวเวียงเอาไว้จากทุกทิศ
“ทางนี้ค่ะคุณท่าน” ดาวเวียงผลักหน้าต่างจะหนี แต่เปลวไฟข้างนอกกลับพุ่งเข้ามา ดีที่หลบได้ทัน เปลวไฟพุ่งไปหาวรนาฏ “คุณท่าน!”
วรนาฏนิ่ง สะบัดแขน เปลวไฟจึงแยกออกเป็นสองสาย ไม่ถูกตัว วรนาฏหลับตา เพ่งสมาธิ ในนิมิต เธอเห็นฮู้ที่ติดอยู่ที่ประตูทางเข้า วรนาฏลืมตาขึ้น รู้ที่มาของเปลวไฟ โมโห “แค่เศษกระดาษ คิดว่าจะทำอะไรข้าได้ หึ”
วรนาฏว่าคาถา แล้วเป่าลงบนฝ่ามือ สะบัดมือออก เกิดลมหมุนพุ่งกระแทกหน้าต่างออกไป ลมหมุนพัดเข้าหาแผ่นฮู้ที่ติดอยู่เหนือประตู แต่อักษรจีนเรืองแสงขึ้น ต้านพลัง วรนาฏหันขวับ จ้องเขม็งไปนอกหน้าต่าง ปากว่าคาถาไม่หยุด ลมหมุนกระแทกเข้าหา จนแผ่นฮู้กระเด็นหลุดออกมา ปลิวลงพื้น ทันใดไฟที่กำลังเผาไหม้เรือนปั้นหยาก็ดับลงทั้งหมด
ดาวเวียงเปิดประตูนำวรนาฏออกมาจากข้างใน “อย่าให้อิฉันรู้ว่าฝีมือใคร มันต้องไม่ตายดี”
วรนาฏหยิบฮู้ที่พื้นขึ้นมาดู รู้ว่ามาจากไหน “ถ้ามันชอบเล่นกับไฟ ข้าก็จะให้มันสมใจ” วรนาฏแววตาเหี้ยม ขยำฮู้ในมือ ฮู้สลายกลายเป็นควัน
ทันใดที่อ่างไฟก็เกิดรอยแตกร้าวขึ้นรอบ เปรี๊ยะ ๆๆ ซินแสมังกรแปลกใจ รอยร้าวเปล่งแสง แล้วระเบิดออกเป็นเสี่ยง “บึ้มมม..” ซินแสมังกรยังไว กระโดดหลบได้ทัน
ลูกศิษย์คนสนิทรีบวิ่งเข้ามาพยุง “อาจารย์ ท่านเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่เป็นไร” ซินแสจ้องมองซากระเบิดด้วยความตกใจ“อั๊วประมาทมันเกินไป..นังแม่มด!”
วรินทร์มองสร้อยพระขรรค์เงินที่ห้อยอยู่ในมือ เป็นกังวล คิดถึงคำพูดของสนทรรศน์
“พี่ทรรศน์เชื่อที่พี่เนตรพูดใช่มั้ยคะ... ที่ว่าอุ้ยแกล้งแอคติ้ง เรียกร้องความสนใจ”
“ถ้าอุ้ยไม่ได้แกล้ง ก็ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“พูดแบบนี้ แสดงว่าพี่ทรรศน์ก็ยังสงสัย”
"ใช่ พี่มีเรื่องสงสัยคาใจมากๆ แล้วพี่ก็ต้องหาคำตอบให้ได้ด้วย”