บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 7 หน้า 5
นิลุบลสั่ง “พวกมันบุกรุกห้องฉัน รีบลากพวกมันออกไปเลย”
รปภ.ช่วยกับจับตัวรังสรรค์กับวรินทร์ออกไป
รังสรรค์โวยวาย “ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
วรินทร์พยายามขอร้อง “คุณพ่อ คุณพ่อคะ คุณพ่อกลับบ้านเถอะนะคะ..”
นิลุบลมองตามสะใจ
ซินแสมังกรถอยออกจากวรนาฎ เข้าไปดูแผ่นหลัวผานที่หมุนติ้ว ซินแสมังกรหน้าตาเครียด
“มีอะไรคะท่านซินแส”
“ปีศาจ...มันอยู่ที่นี่”
“ตายจริง แล้วจะทำยังไงกันดี”
“ไม่ต้องห่วง อั๊วช่วยลื้อได้” ซินแสมังกรรีบเดินไป เอื้อมหยิบกระบี่ไม้ไผ่จากแท่น หันมาแทงวรนาฎแบบไม่ให้ตั้งตัว กระบี่แทงทะลุวรนาฎ
“อ๊าก”
“คิดจะตบตาอั๊วเหรอ นังปีศาจ”
“เอ็งรู้..”
“คิดว่าอั๊วจะโง่นักรึไง ลื้อมันไม่ใช่คน ไอปีศาจของลื้อมันแผ่ไปทั่ว ตั้งแต่ลื้อก้าวเข้ามาแล้ว”
เสียงของวรนาฏดังขึ้นด้านหลัง “แต่ข้าว่า เอ็งยังฉลาดไม่พอ”
ซินแสมังกรงงหันไปตามเสียง วรนาฎยืนยิ้มอยู่ ซินแสหันกลับมามองวรนาฎที่ยืนตรงหน้า วรนาฎจับกระบี่ที่แทงอยู่ ยิ้ม เสียงวรนาฎหัวเราะมาอีกทางหันขวับไป วรนาฎยืนอยู่อีกมุม กลายเป็นมีวรนาฎสามสี่คน ซินแสมังกรถอนกระบี่ไล่ฟันวรนาฎคนนั้นคนนี้ พอถูกกระบี่ร่างก็สลาย ซินแสเซด้วยความเหนื่อย
“ลื้อมันตัวอะไรกันแน่ ทำไมลื้อถึงแยกร่างได้”
“อยากรู้คำตอบรึ ฮ่าๆๆ”
วรนาฏตัวจริง หัวเราะสะใจ พุ่งฟื่บเข้ามา ตะปบฝ่ามือลงบนกระหม่อมของซินแสมังกร อีกมือจับข้อมือซินแส บิดกระบี่จนร่วงจากมือ ซินแสมังกรเห็นหน้าอสูรเจ้าโขน ซ้อนหน้าวรนาฎเข้ามา ซินแสกลัวตาเหลือก มีพลังงานสีดำจากมือวรนาฎที่อยู่บนกระหม่อม ถ่ายเข้าไปในร่างของซินแส
ทันใดซินแสมังกรก็ดิ้นทุรนทุราย ตะขาบนับสิบไต่อยู่ใต้ผิวหนัง ก่อนจะเจาะทะลุร่างออกมา “ช่วยด้วย ช่วยอั๊วด้วย” ซินแสมังกรเจ็บปวด ตะเกียกตะกายไปหาน้ำมนต์ตรงแท่นบูชาเจ้าแม่กวนอิม กรอกใส่ปาก
“ไม่มีเทพองค์ไหนจะช่วยเอ็งหรอกในเมื่อเอ็งมันละโมบใช้วิชาเอาเปรียบคนอื่น” วรนาฎจ้องเขม็ง ร่ายคาถา ทันใดรูบนผิวหนังที่ตะขาบเจาะออกมาก็เปล่งแสงขึ้น ร่างของซินแสมังกรติดไฟ ลุกไหม้ ซินแสมังกรร้องอย่างทรมาน วรนาฎหัวเราะด้วยความสะใจ แต่เสียงหัวเราะเป็นเสียงเจ้าโขน
นิลุบลเดินกอดแขนโอฬารเข้าประตูมา“นี่เราคงไม่ได้ทำรุนแรง ไปนะคะ บลละสงซ้านสงสารเด็กๆ” โอฬารมึนหัววูบเพราะอาถรรพ์ถูกถอนไปพร้อมกับการตายของซินแสมังกร “อุ๊ย เป็นอะไรคะ”
“ผม ผมมึนหัว”
“คงจะเครียด นอนพักก่อนค่ะ เดี๋ยวบลไปคั้นน้ำส้มเย็นๆมาให้” นิลุบลประคองโอฬารนอนที่เตียงแล้วออกไป