บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 19 หน้า 17
แม่ชีแสงบุญใกล้หมดลม หลับตาภาวนาจิต แผ่เมตตา “ฉันขออโหสิกรรมแทนทุกๆคน และขอให้บุญกุศลจากการบำเพ็ญภาวนามา ได้โปรดช่วยหนุนนำให้อสูรตนนี้ พ้นจากไฟแห่งโทสะด้วยเทอญ”
ผลบุญบารมีเหมือนละอองสีขาวลอยเข้ามาครอบคลุมร่างแม่ชีแสงบุญไว้ ผลบุญค่อยๆไหลเข้าร่างวรนาฏ
เสียงแม่ชีแสงบุญเรียก “พี่นาฏ ตื่น ตื่น”
“ไม่ ไม่ ไม่!” วรนาฏปล่อยมือ ผงะพลังถดถอย ร่างแม่ชีแสงบุญร่วงลงกระแทกพื้น กระอักเลือดออกมา
ในบ้านมนัสวานิชย์ บริวารภูตผีชายหญิงประสานเสียงหัวเราะกัน แต่แล้วชะงัก หันขวับไปที่ประตู หนานจรวยชูไม้เท้า ก้าวเข้ามากับเธียร
เธียรตกตะลึงที่เห็นปีศาจและ ผู้คนครวญคราง “ผี ท่านหนาน ผีเต็มไปหมด”
เธียรแอบหลัง หนานจรวยว่าอาคม วาดไม้เท้า ผีร้องกรี๊ดร่างสลายไป ตะขาบที่กัดพวกโอฬารสลายไปด้วย
วรนาฏเคลื่อนตัวมาที่วรินทร์ จับคอขึ้นมา “เอ็งต้องเป็นทายาทคนต่อไปของข้าขอพลังแห่งเทพศตบาทจงมาสถิตย์ในตัวข้าด้วย” วรนาฏทำท่าจะขย้อนตะขาบ
เดชกับสนทรรศน์หันหลังชนกัน ตุ๊กตากุมารหลายตัวอยู่ตามมุมต่างๆ สนทรรศน์หลับตา ตั้งสมาธิ
เสียงแม่ชีแสงบุญสอน ดังก้องเข้ามา “อสูรก็เหมือนดั่งกิเลส การจะต่อกรกับกิเลส ไม่ได้ใช้ กำลังกาย แต่ต้องใช้กำลังจิต”
สนทรรศน์หลับตา ถือพระขรรค์เทวดามั่น
มิติจากตาในของสนทรรศน์ ตาของสนทรรศน์ลืมขึ้น สนทรรศน์ยืนถือพระขรรค์ อยู่ในบรรยากาศสลัวๆ ตุ๊กตากุมารรายรอบ ทันใดก็มีตุ๊กตาตัวนึงส่องแสงสว่างขึ้น
สนทรรศน์ที่กำลังหลับตาดิ่งเข้าประชิดตุ๊กตากุมารตัวหนึ่ง เงื้อพระขรรค์ เดชลุ้น ตุ๊กตากุมารตาแดงวาบขึ้น
วรนาฎชะงักปล่อยมือจากวรินทร์ “ไม่...!!” วรนาฏรีบพุ่งไปที่เรือน
แม่ชีแสงบุญคลานไปหาวรินทร์“อุ้ย”
วรินทร์ฟื้นขึ้น
สนทรรศน์หลับตาฟันพระขรรค์ลงที่ตัวตุ๊กตากุมาร
“อย่า!” คมพระขรรค์เกือบถึงตัวตุ๊กตากุมาร สนทรรศน์ลืมตามองไป เห็นวรนาฏท่าทางอ่อนแรงเข้า มา “อย่า ชั้นขอร้อง อย่าทำแบบนี้ ถ้าตุ๊กตากุมารถูกทำลาย วิญญาณของชั้นก็จะแหลกสลายไปด้วย”
“ชั้นไม่เชื่อ แกคืออสูร!”