บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 22 หน้า 5
ก่อนหน้านี้ มาณพนอนหลับอยู่บนเตียง ได้ยินเสียงประตูห้องนอนมาณพเปิดออก มาณพหันไปมองตามเสียง มาณพเห็นวิญญาณวรรณายืนอยู่ที่ประตู ครู่หนึ่งวิญญาณวรรณาก็เคลื่อนมาหามาณพอย่างไม่ทันตั้งตัว มาณพสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ วิญญาณวรรณายืนคร่อมอยู่เหนือร่างมาณพ ค่อยๆชะโงกหน้าก้มลงเข้ามาหาเขา มาณพพยายามจะเคลื่อนตัวหนี แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้
“ฉันคิดถึงพี่เหลือเกิน ไปอยู่กับฉันนะพี่ ไปอยู่ด้วยกัน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว” พูดจบวรรณา ค่อยๆเลื่อนมือไปบีบคอมาณพ
มาณพส่ายหัวไปมาพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่ครู่หนึ่งก็หยุดนิ่งตาเหลือก วรรณาแสยะยิ้มอย่างสะใจ ค่อยๆโน้มตัวลงเข้าหาร่างมาณพ แล้วเลือนหายไปในร่างของมาณพ มาณพแสยะยิ้มออกมา ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง ราวกับกำลังนอนหลับอย่างสบาย
วรนาฎนอนกำหนดลมหายใจอยู่บนที่นอน มือทั้งสองวางอยู่บนอกอย่างมีระเบียบ
ภาพในนิมิตวรนาฏเดินเข้ามาริมน้ำ วรนาฏมองเนื้อตัวตัวเอง แปลกใจ รีบชะโงกดูเงาสะท้อนในน้ำ เห็นว่าตัวเองกลับมาเป็นสาวอีกครั้งก็ดีใจมาก “ฉัน...นี่ฉันกลับเป็นสาวแล้วเหรอเนี่ย” วรนาฎหันไปรอบเห็นพระพุทธรูปองค์ใหญ่ ตั้งตระหง่านมีแสงสว่างเรืองรอง วรนาฎเดินเข้าไปหาด้วยความอิ่มเอิบใจ แล้วยกมือไหว้
“นาฎ” วรนาฎหันไปเห็นสนทรรศน์ยืนอยู่ ยื่นมือมา “พี่กลับมาหาเธอแล้ว เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป....”
“แต่มันเป็นไปไม่ได้ เธอไม่ใช่พี่สุรนิตย์ แต่เธอคือสนทรรศน์คนรักของหลานสาวฉัน”
“เป็นไปได้สิ ตอนนี้นาฏกลับมาเป็นสาวแล้ว ถ้านาฎยอมเป็นทายาทอสูรอีกครั้ง ชีวิตนาฎจะเป็นอมตะ ความรักของเราจะกลับคืนมา”
วรนาฎลังเล จะเดินไปหา มือจวนจะแตะกัน แต่วรนาฎชะงัก ถอยออกมา รอยยิ้มวรนาฎจางหายไป วรนาฏเพ่งมองสนทรรศน์อย่างพินิจพิเคราะห์ “ไม่มีพี่ ไม่มีนาฎ ไม่มีความอมตะ ไม่มีอะไร นอกจากใจที่ยึดมั่นถือมั่น...ไม่มี”
ทันใดร่างของสนทรรศน์ค่อยๆเลือนหายไปในอากาศ วรนาฎยิ้ม น้ำตาคลอด้วยความตื้นตัน ที่เอาชนะตัวเองได้ อย่างมีความสุข วรนาฎหันไป ยกมือขึ้นไหว้พระพุทธรูป
วรนาฎที่นอนหลับตาอยู่ ยกมือขึ้นไหว้ต่อเนื่องจากในนิมิต วรนาฎค่อยๆลืมตาขึ้น น้ำตาไหลออกมา “ในที่สุดฉันก็ข้ามผ่านความห่วงหาอาวรณ์นี้ได้ กามราคะที่ร้อย รัดกันไว้ หมดไปจากใจเสียที”
เลือดสดๆ ถูกเทลงในถ้วย เธียรปักธูปตามลงบนก้อนเนื้อหัวใจ ที่วางอยู่ตรงหน้าตุ๊กตาสังคโลก “นายท่าน บ่าวเอาเครื่องสังเวยมาบูชาท่านแล้ว”