บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 17
พระจันทร์คืนเดือนหงาย แสงจันทร์ส่องสว่าง บนภูเขาลูกหนึ่ง รถของนิลุบลจอดอยู่ที่ตีนเขา
นิลุบลถือไฟฉายขึ้นเขามา พักเกาะต้นไม้ ถอดหน้ากากที่ปิดหน้า เธอตะโกนเรียก “พี่เรศ รอฉันด้วย ทำไมเราไม่เห็นธงของสำนักชี ที่ชาวบ้านชี้บอกซักที”
“บล เราเดินมาตั้งแต่เย็นแล้ว กลับก่อนไหม ไปหาโรงแรมนอน ตอนเช้าค่อยมาใหม่ก็ได้” นาเรศกังวล “ขืนไปต่อ หลงแน่ๆ”
นิลุบลปีตามมาถึงนาเรศ “หลงได้ไง ก็มันมีอยู่แค่ทางนี้ทางเดียว ไม่รู้ล่ะ ตายเป็นตาย ยังไงฉันก็ต้องตามหาแม่ชีแสงบุญให้ได้” กิ่งไม้มุมหนึ่งวูบไหวๆ นิลุบลส่องไฟฉายไปทันที “ใครน่ะ!”นิลุบลส่องไฟหาไปทั่ว
นาเรศกลัว “บลอย่า เข้าป่า เค้าไม่ให้ทัก”
กิ่งไม้อีกมุมใกล้ตัว ไหวแรงขึ้น “ว้าย!“ สองพี่น้องตื่นตกใจหนีเตลิดไปมุมหนึ่ง สะดุดรากไม้ล้มกลิ้งกัน ไฟฉายกระเด็นกลิ้ง ไฟดับ นิลุบลกับนาเรศกอดกัน มองรอบๆ ด้วยความกลัวมาก ไกลออกไป เป็นแสงสว่างเหลืองๆเคลื่อนเข้ามา
นาเรศกลัวสุดๆ ยกมือไหว้ สวดมนต์ “นะ โม ตัสสะ ภะคะวะโต พุทโธ ธรรมโม สังโฆ เจ้าป่าเจ้าเขาช่วยลูกช้างด้วย ลูกช้างมาดี มาขอพึ่งสาวกของพระพุทธองค์ อย่ามาหลอกมาหลอนเลย”
“ไอ้ผีบ้า เก่งจริงก็มาเลย ฉันจะจับแกถ่วงน้ำ ไม่ให้ผุดไม่ให้เกิดเลย คอยดู”
แสงสว่างจากตะเกียงส่องมาถึงสองพี่น้อง “ไม่ต้องกลัว ฉันมารับพวกหนูนะ”
นาเรศกับนิลุบลชะงัก ค่อยๆ แหงนมอง เห็นแม่ชีจันทร์ยืนถือตะเกียง ยิ้มเมตตาให้
ที่สำนักชีแสงบุญ เห็นเสาไม้ไผ่สูง มีธงธรรมจักรสีส้มปักอยู่
“คุณแม่แสงบุญ ท่านเกรงว่าพวกหนูจะหลงเตลิดเข้าป่ากันไป เลยให้ฉัน แม่ชีจันทร์ไปรับ”
นาเรศกับนิลุบลแปลกใจ นาเรศเอ่ยถาม “รับ แสดงว่าแม่ชีแสงบุญ ท่านรู้ว่าพวกหนูมาหางั้นเหรอคะ”
แม่ชีจันทร์ยิ้ม ไม่พูดอะไร
นิลุบลชอบใจ “พี่เรศ เก่งอย่างที่ชาวบ้านว่าจริงๆด้วย แบบนี้ท่านต้องช่วยฉันได้แน่”
แม่ชีจันทร์หยิบชุดขาวมาวางให้ “กรรมแม้จะลบล้างไม่ได้ แต่ก็อาจผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ คุณแม่ท่านฝากให้หนูสองคน ถือศีล ภาวนา แผ่ส่วนกุศล ให้เจ้ากรรมนายเวรไปก่อน อีกเจ็ดวันท่านถึงจะกลับมา”
“ถือศีล ที่ต้องนั่งหลับตา เดินวนไปวนมาน่ะเหรอพี่เรศ”
“อืม ก็ดีนะบล ไหนๆเราก็มาแล้ว ได้บุญด้วย”