บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 17 หน้า 4
แม่ชีแสงบุญเล่าต่อ “ฉันแต่งงานกับคุณหมอที่รักษาคุณแม่ได้ไม่นานท่านก็เสีย กว่าจะรู้ความจริง ก็ตอนที่ยัยอุ้ยเกิด....”
วรนาฏมาบ้านมนัสวานิชย์ วรินทร์ซึ่งยังแบเบาะมาอุ้มไว้ มองเอ็นดู แล้วก้มลงหอมแก้ม วัชรีวัลย์เดินเข้ามา มองสร้อยพระเล็กๆ ในมืออมยิ้ม องค์พระเปล่งประกายเรืองรองขึ้น เธอมองไปตะลึงเห็นวรนาฏอุ้มวรินทร์หันมา เป็นร่างอสูรซ้อนขึ้นมาแว่บนึง
“ฉันปรึกษากับพระอาจารย์รูปที่มอบพระมาให้รับขวัญอุ้ย ถึงรู้ว่ากรรมในอดีตได้ผูกกันมายากจะแก้ไข มีเพียงทางเดียว คือสะสมบุญบารมี รอวันเวลาที่จะมาถึง”
“คุณหนู หมายถึงวันนี้ ใช่ไหมเจ้าคะ”
“ฉันก็หวังอย่างนั้น อสูรครองร่างพี่นาฏมานานเหลือเกิน พี่นาฏคงจะทุกข์ทรมานมาก ดาวเวียงเองก็ถูกสะกด ถูกกักขังเหมือนกัน ไม่ว่าจะด้วยกิเลสตัวเอง หรือด้วยฝีมือผู้อื่นล้วนเกิดมาแต่กรรมทั้งนั้น... “
ดาวเวียงพยายามทบทวนเรื่องที่ผ่านมา
ดาวเวียงถูกอสูรฆ่า ดาวเวียงปลุกวรนาฏแล้วพาหนี/ อสูรใช้ดาวเวียงต่อรอง วรนาฏยอมให้ใช้ร่างต่อ ดาวเวียงฆ่าและทำร้ายคน ดาวเวียงสิงร่างอุ้ย เอาพระขรรค์เสียบท้องสนทรรศน์
ดาวเวียงคร่ำครวญ “คุณหนูเล็กเจ้าขา อิฉันจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ ไอ้อสูรมันสะกดให้อิฉันรับใช้และร่วมก่อกรรมทำเวรมากมายเหลือเกิน ฮือๆๆ อิฉันๆ คงต้องตกนรกหมกไหม้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่ๆ ฮือๆ”
“กรรมที่ได้ทำไปไม่ได้มีเจตนาเป็นที่ตั้ง แต่เกิดขึ้นเพราะอำนาจอสูรควบคุมอยู่ ฉันว่าเราน่าจะพอมีทางแก้ไขได้”
“จะแก้ไขอะไรได้ล่ะเจ้าคะ อิฉันๆ ฆ่าเจ้าของพระขรรค์เงินที่จะใช้ปราบอสูรไปแล้ว”
สนทรรศน์นอนหงายสลบอยู่ที่ริมแม่น้ำ ตัวเกยขึ้นมาที่ฝั่งครึ่งหนึ่ง
หนานจรวยตาปิดบวมเบ่งทั้งสองข้าง เนื้อตัวเปียก เปรอะเปื้อน อ่อนแรง พยายามเขย่าตัวเรียกสนทรรศน์ “สนทรรรศน์ ! สนทรรศน์!“ แต่สนทรรศน์ไม่ฟื้น หนานจรวยเลื่อนมือสำรวจเนื้อตัว ไปถึงที่ท้อง กดลงไปรู้สึกผิดปกติ ที่มือหนานจรวยหงายขึ้น เลือดเต็มมือ “เลือด! แย่แล้ว “
หนานจรวยพยายามพนมมือ ร่ายอาคม แต่กระอักเลือดออกมาเพราะร่างกายช้ำใน เสียงฝีเท้าคนดังเข้ามา มีผู้ชายสองสามคน ย่ำเข้ามาจากด้านหลัง หนานจรวยรู้ตัว ควานหาท่อนไม้ ตั้งท่าเตรียมสู้ แต่ที่จริงเป็นพวกชาวบ้านที่แม่ชีแสงบุญให้ช่วยมาเอาตัวไปรักษา
ประตูกุฏิถูกเปิดออก แม่ชีจันทร์ถือถาดอาหารเข้ามา แม่ชีจันทร์เห็นชุดขาวสองชุดยังพับวางอยู่กลางห้อง แต่ไม่มีนิลุบลกับนาเรศแล้ว “อนิจจา บุญมีแต่กรรมบังแท้ๆ“ แม่ชีจันทร์ถอนใจ ผิดหวัง