บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 17 หน้า 2
“แต่หนูมีเรื่องด่วนมาก ตกลงตอนนี้ ท่านแม่ชีแสงบุญอยู่ที่ไหนกันแน่คะ”
เสียงสวดมนต์ขลังๆ ก้องดังในป่า “อิทัง สัพพะเทวะตานัง โหตุ สุขิตาโหนตุ สัพเพเทวา ขอส่วนบุญนี้จงสำเร็จแก่เทวดาทั้งหลายทั้งปวง ขอให้เทวดาทั้งหลายทั้งปวง มีความสุข” วิญญาณดาวเวียงเคลื่อนเข้ามา เห็นรุกขเทวดาตามต้นไม้ใหญ่เรืองแสงขึ้น ไหว้อนุโมทนา “อิทัง สัพพะเปตานัง โหตุ สุขิตาโหนตุ สัพเพ เปตา”
วิญญาณดาวเวียงลอยล่องไปในป่า เนื้อตัวไหม้เป็นแผล เสื้อผ้าขาดเป็นริ้ว นัยน์ตาดูเศร้า เลื่อนลอย ไม่แข็งกร้าวเหมือนเดิมเพราะมนต์อสูรที่สะกดไว้ คลายไปแล้วเพราะฤทธิ์พระขรรค์เงิน มองหาที่มาของเสียง แล้วเคลื่อนตัวออกไป
วิญญาณดาวเวียงเคลื่อนมา เห็นแสงสว่างเรืองขาวอยู่รอบๆ ร่างของแม่ชีแสงบุญที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ขอส่วนบุญนี้ จงสำเร็จแก่เปรตทั้งหลายทั้งปวง ขอให้เปรตทั้งหลายทั้งปวง มีความสุข”
เสียงเปรตร้องกันหวีดหวิว เงาดำของภูติผีล่องลอยไปทั่ว อีกมุมหนึ่งวิญญาณดาวเวียงยืนมองอยู่ กระแสบุญไหลสู่ร่างดาวเวียง จนแสงเรืองวาบขึ้นวูบหนึ่ง ร่างดาวเวียงที่เลือนๆ กลับชัด มีเรี่ยวแรง เนื้อตัวที่ไหม้เป็นแผลกลับหายเป็นปลิดทิ้ง
ดาวเวียงมองเนื้อตัวตัวเอง ดีใจมาก รีบปรี่เข้าไปก้มกราบ “กราบอนุโมทนาบุญนะเจ้าคะ อิฉันไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดี ท่านช่างมีเมตตา อุทิศส่วนกุศลให้ดวงวิญญาณพเนจรอย่างอิฉัน ทั้งที่เราไม่ได้รู้จักกันเลย”
แม่ชีแสงบุญยิ้มเมตตา “ทำไมเราจะไม่รู้จักกัน ลองมองฉันให้ดีๆ สิ ดาวเวียง”
ดาวเวียงจ้องมองแม่ชีแสงบุญ ตกใจ “คุณหนู.... คุณหนูวัชรีวัลย์!”
กระท่อมเก่าๆ คล้ายเพิง ตั้งอยู่ในร่องสวนบรรยากาศอึมครึม พ่อดาวเวียงนอนซม มีผ้าห่มเก่าๆ ห่มอยู่ ดาวเวียงป้อนยาแก้ไออย่างน้ำให้
วรนาฎเดินเข้ามา ถือผ้าห่ม และถุงใส่ยากับพวกอาหารแห้งพะรุงพะรัง “ดาวเวียง” นายปลั่งพยายามจะลุกจากแคร่ “ไม่ต้องลุกหรอก นายปลั่ง ยังป่วยอยู่ นอนพักเถอะ”
ดาวเวียงหันไป พอเห็นวรนาฎ ก็ทรุดลงไหว้ “คุณหนูวรนาฎ...”
“ฉันเอายากับผ้าห่ม แล้วก็พวกอาหารแห้งมาให้ไข้ลดบ้างหรือยัง”
“ยังเลยเจ้าค่ะ”
วรนาฎเอื้อมมือไปแตะแขน “ไม่ได้การแล้วละ ไข้สูงติดกันหลายวันอย่างนี้ คงต้องพาไปโรงพยาบาล”
“อย่าลำบากเลยขอรับ แค่นี้คุณท่านก็เมตตาเราสองพ่อลูกมากแล้ว อุตส่าห์แบ่งที่ให้เราได้ซุกหัวนอน แล้วยังดูแล หาหยูกยามาให้ บุญคุณท่วมหัว ไอ้ปลั่งกับลูกจะไม่มีวันลืม”
“พูดอะไรอย่างนั้น นายปลั่งเคยเป็นคนงานบ้านฉัน ต้องพิการเป็นอัมพาตก็เพราะซ่อมหลังคาบ้านให้ฉัน...ดาวเวียงฉันก็เห็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ...“
“ได้ยินมั้ยนังดาวเวียง กราบเท้าคุณท่านซะ”