บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 17 หน้า 3
ดาวเวียงก้มลงกราบ วรนาฎรีบจับไว้ “อย่า ดาวเวียง อย่าทำอย่างนี้”
“ดาวเวียงขอเป็นทาสรับใช้คุณหนูไปจนตายเจ้าค่ะ....”
เสียงร้องเรียกมาจากนอกกระท่อม “พี่นาฎ พี่นาฎ”
“เสียงยัยวัลย์”
วรนาฎเดินออกมาเห็นวัชรีวัลย์ยืนอยู่ “นึกแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่ คุณแม่ตามหาพี่ให้ควั่กเลย พวกบ่าวขนของลงเรือหมดแล้ว เราต้องออกเดินทางเดี๋ยวนี้”
“ทำไมต้องรีบร้อนด้วย ก็ไหนว่าจะไปสายๆ”
“วัลย์ก็ไม่รู้ เร็วเถอะพี่ เดี๋ยวถ้าคุณแม่ตามมาที่นี่ จะเป็นเรื่องใหญ่ พี่ก็รู้ว่าคุณแม่ไม่ชอบให้พี่มาวุ่นวายกับพวกคนงาน”
วรนาฎหันไปบอกดาวเวียงที่ออกมายืนเมียงมองอยู่ “ดาวเวียง ให้นายปลั่งกินยาบรรเทาอาการไปก่อนนะ ฉันไปสักสองสามวัน แล้วจะกลับมาพานายปลั่ง ไปโรงพยาบาล”
“เจ้าค่ะ คุณหนูจะไปไหนเจ้าคะ”
“ไปกราบเยี่ยมคุณยายที่ศรีสัชนาลัย”
ดาวเวียงคร่ำครวญด้วยความดีใจ “อิฉัน อิฉันไม่คิดว่าจะได้เจอกับคุณหนูเล็กอีกแล้ว”
“เจอสิ คนเราหากยังมีวิบากกรรมต่อกันไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเจอ”
“แล้ว...ทำไม คุณหนูเล็กถึงได้...”
“ฉันสละทางโลกก็เพื่อจะชดใช้วิบากเสียให้หมดสิ้นในชาตินี้”
“แต่คุณหนูเล็กเจ้าคะ ตอนนี้คุณหนูใหญ่กำลังเดือดร้อน ได้โปรดช่วยคุณหนูใหญ่ด้วยนะคะ ฮือๆ คุณหนูใหญ่ช่างน่าสงสารเหลือเกินอสูร อสูรมัน ฮื่อๆๆ”
“ฉันรู้ ดาวเวียง ฉันรู้...”
ดาวเวียงชะงักด้วยความแปลกใจ
แม่ชีแสงบุญเริ่มเล่าถึงอดีต “ตอนที่ฉัน พี่นาฏ และคุณแม่ไปเยี่ยมคุณยายทรัพย์ ที่ศรีสัชฯ “
ยายทรัพย์ว่าคาถาสะบัดไป สุรนิตย์กับรตีย่อตัวลงกลับเป็นหุ่นพยนต์เหมือนเดิม วัชรีวัลย์ตะลึง
“ตอนนั้น คุณยายดูมีคาถาอาคม แต่ฉันก็ไม่ได้เฉลียวใจอะไร”
ต่อจากนั้น วัชรีวัลย์กลับจากวัดตกใจที่ชวนชมเป็นบ้า
“เพราะฉันรู้สึกผิดมากที่ช่วยคุณแม่หลอกพี่นาฏ จนพี่นาฏเข้าใจพี่สุรนิตย์ผิด เอาแต่เข้าวัดทำบุญ พอคุณแม่ท่านป่วย ฉันก็ขายเรือนพาท่านไปรักษาตัวที่กรุงเทพ”