บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 12
ภาพเขียนสีบนผนังถ้ำเป็นคนแล้วอ้าปากพ่นตะขาบ ออกมาหลายๆ ตัว
สนทรรศน์ มองดูด้วยความสนใจ“หมายความว่าอสูร คือ ช่างปั้นสังคโลก ที่ชื่อว่าโขน”
หนานจรวยพยักหน้า “ว่ากันว่าไอ้โขนสังเวยวิญญาณให้เทพศตบาทจึงกลายเป็นอสูรที่มีฤทธิ์แก่กล้า ถึงขนาดดลบันดาลให้เกิดอาเพศในเมืองเชลียงได้”
เดชสนใจอยากรู้ “อย่าบอกนะอาจารย์ว่า อสูรพาทัพตะขาบบุกเมืองเชลียง”
หนานจรวยขรึมไม่ตอบ
ในอดีต ขุนพลศรีอินทร์พาทหารเข้ามาในหมู่บ้าน ทุกคนชะงัก หมู่บ้านเป็นหมู่บ้านร้าง มีซากสัตว์เลี้ยงตาย ขุนพลกับทหารเดินสำรวจอย่างงงงวย ขุนพลศรีอินทร์เปิดประตูกระท่อมออก เจอชาวบ้านหญิงนั่งหันหลังพิงเสาไกวเปล
“แม่หญิง เกิดเหตุอันใดขึ้นในหมู่บ้าน เป็ดไก่ วัวควายจึงล้มตายเยี่ยงนี้” ขุนพลศรีอินทร์เข้าไปจับไหล่ “แม่หญิงๆ” สาวชาวบ้านล้มมาพิงขุนพลศรีอินทร์ เห็นชัดว่าตะขาบไชออกมาจากตา “เฮ้ย”ขุนพลศรีอินทร์ผลักสาวชาวบ้านล้มลง พอลุกขึ้นหันไปเห็นในเปล เป็นตะขาบกำลังไต่เต็มตัวกัดกินเด็ก ขุนพลศรีอินทร์ผงะ
พอดีกับเสียงทหารร้องดังขึ้นมา“อ้ากกกก”
ขุนพลศรีอินทร์หันไป ทหารวิ่งออกมาจากครัว ปัดตะขาบที่ไต่ตามขาออกกันอลหม่าน ทหารวิ่งหนีออกไปจากกระท่อม ขุนพลศรีอินทร์มองไปที่ประตูครัวเห็นตะขาบออกมายั้วเยี้ย ทหารอีกคน จับคอเพราะถูกตะขาบกัดปัดไม่ออก ล้มลงตาค้าง ขุนพลศรีอินทร์ตกใจสุดๆ
ท้องพระโรง วังพระยาเชลียง ขุนพลศรีอินทร์มาเฝ้าต่อหน้าพระยาเชลียงและธิดาทั้งสาม
พระยาเชลียงส่ายหน้า “ตะขาบจักกัดกินเครื่องในของคนได้เยี่ยงใด เอ็งเอากระไรมาพูดวะไอ้ศรีอินทร์”
“ข้าเห็นมากับตา หาได้โป้ปดมดเท็จไม่”
ปุโรหิตจับยามสามตาขีดเขียนกระดานชนวน “ชะตาเมืองเพลานี้ร้ายนัก”
คำหยาดตระหนก “ท่านปุโรหิตหมายความว่ากระไร ฤาบ้านเมืองจักเกิดอาเพธ”
“เป็นเยี่ยงนั้น”
ทหารคนหนึ่งวิ่งพรวดพราดเข้ามาอย่างตกใจมาก รีบรายงานละล่ำละลัก “ท่านพ่อเมือง เพลานี้...เอ้อ”
พระยาเชลียงหงุดงหงิด “อันใดของมึงวะ อ้ำๆอึ้งๆ จักพูดก็มิพูด”
ทหารทรุดลงบ้วนตะขาบมาจากปากล้มลงสิ้นใจ
นางกำนัลคนหนึ่งวิ่งออกมาจากด้านใน ตะขาบกัดคอติด “ช่วย...ด้วย มันบุกเข้ามาเต็มไปหมด”นางกำนัลล้มลง