บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 12 หน้า 3
ปุโรหิตเรียกเบาๆ“ท่านผู้ทรงศีล” นักบวชนอนเฉย ปุโรหิตก้าวเข้าไปถึงตัวมองนักบวชอย่างแปลกใจ “ท่านผู้ทรงศีล ท่านได้ยินข้ารึไม่” ปุโรหิตแตะตัวนักบวชแล้วตกใจ “เหตุใดกายท่านจึงเย็นชืดเช่นนี้” ปุโรหิตเอามือรองใต้จมูกนักบวช ปุโรหิตอึ้ง
“ไอ้นักบวชชั่วนั้นมันตายไปตั้งนานแล้ว”
ปุโรหิตหันมองทั่วห้องไม่เห็นโขน มีแต่ตุ๊กตาสังคโลก “ผู้ใด....เสียงผู้ใด”
เสียงหัวเราะน่ากลัว ดังมาจากตุ๊กตาสังคโลก ปุโรหิตตกใจ ถอยหนี ตุ๊กตาสังคโลกเดินเข้าหา แล้วกลายร่างเป็นเจ้าโขนที่อัปลักษณ์ “จำข้าได้หรือไม่”
“เจ้าเป็นผู้ใด“
“ข้าลืมไปว่า ข้าไอ้โขน คงอัปลักษณ์จนเอ็งจำไม่ได้”
“ไอ้โขน ....ที่แท้เอ็งก็อาศัยร่างอลัชชีนั่น ข้าสงสัยอยู่แล้ว”
โขนยิ้มเหี้ยม
ปุโรหิตวิ่งหนีมานอกเรือนรับรอง แต่โขนปรากฎกายขวางหน้า “แม้เอ็งจักรู้ทุกอย่าง เอ็งก็มิมีทางจักไปบอกผู้ใดได้ดอก”
“เจ้ากำลังก่อเวรกรรมให้ติดตัวมิรู้สิ้น หยุดเถอะ ไอ้โขน”
โขนตวาด “พวกเอ็งต่างหากที่ก่อเวร และข้าก็คือคนที่จักมาจองเวรพวกเอ็ง ข้าจักแก้แค้นไอ้พระยาเชลียง แลทุกคนที่มันทำให้ข้าต้องเป็นเยี่ยงนี้ รวมทั้งเอ็งด้วยไอ้ปุโรหิตเฒ่า” โขนบีบคอปุโรหิตด้วยมือเดียว
ขุนพลศรีอินทร์เข้ามาเห็น ชะงัก “ท่านพ่อ” เขาหันไปเห็นโขนก็ตกใจ “ไอ้โขน!”
ขุนพลศรีอินทร์พุ่งเข้าไป หมายจะช่วยพ่อ แต่อสูรสะบัดมือเป็นคลื่นพลังพุ่งกระแทกจนขุนพลศรีอินทร์กระเด็น
ตะขาบผุดขึ้นมาจากพื้นรอบๆ ตัวขุนพลศรีอินทร์ เข้ารุมกัดกิน ขุนพลศรีอินทร์ใช้ดาบในมือฟาดฟัน
“หนีไปศรีอินทร์ มันไม่ใช่ไอ้โขน แต่มันคืออสูรร้าย มันสิงร่างนักบวชมาแก้แค้นเรารีบหนีไป”
โขนบีบมือขึ้นอีก ปุโรหิตเลือดไหลออกปาก ขาดใจตาย
“ท่านพ่อๆ” ขุนพลศรีอินทร์กำดาบแน่น แค้น แต่ต้านตะขาบนับร้อยไม่ไหว วิ่งหนีออกไป
ปุโรหิตตาค้าง ล้มลง ตุ๊กตาสังคโลกตั้งอยู่ ตาวาว หันคอมองไปทางวัง
ท้องฟ้าตอนกลางคืนเห็นพระจันทร์สีเลือด นกกาบินผ่านพระจันทร์ไปมาอย่างแตกตื่น ลมพัดแรง ในห้องนอนคำหยาด คำหยาดนอนหลับสนิท ประตูเปิดแง้มออก เงาตุ๊กตาทอดยาวเข้ามา คำหยาดขยับพลิกตัว
ตุ๊กตาเดินเข้ามาในห้อง เสียงโขนเรียก “คำหยาด..คำหยาด “
คำหยาดตื่นขึ้น แหวกมุ้งออกมามอง เห็นตุ๊กตาสังคโลกวางอยู่หน้าเตียง “ใครเอาตุ๊กตามาไว้ตรงนี้....” คำหยาดจุดตะเกียง อุ้มตุ๊กตาสังคโลกวางบนโต๊ะ “ฝีมือใครหนอ ปั้นได้งามนัก”