บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 12 หน้า 5
“เปิดประตูให้ข้าที”
บ่าวรีบเปิดประตูกว้างออก คำแก้วกำลังจะก้าวเข้าไปชะงักสีหน้า ตกใจสุดขีดปล่อยถาดอาหารร่วงลงพื้นถ้วยชามแตกกระจาย คำแก้วเห็นปลายเท้าคำหล้าลอยอยู่กลางห้อง “พี่คำหล้า.....”
ที่มุมหนึ่งคำหยาดยืนมองสีหน้าสะใจมาก
ในถ้ำเขาพนมเพลิง เดชพูดขึ้นมาด้วยความกลัว “โห อสูรมันร้ายกาจจริงๆ ไม่มีใครในเมืองเชลียงจะปราบมันได้เลยเหรออาจารย์”
สนทรรศน์ดูที่ผนัง เห็นเป็นรูปขุนพลศรีอินทร์นั่งอยู่ต่อหน้าพระสงฆ์ ๆ ยื่นพระขรรค์ให้ “นี่คือมหาเถรใช่มั้ยครับ”
หนานจรวยยืนยัน “ใช่ และท่านก็เป็นผู้เดียวที่จะหยุดความร้ายกาจของไอ้อสูรได้”
“แล้วทำไม เมืองเชลียงยังล่มสลายล่ะครับ”
“คงเป็นเพราะสิ่งเดียวที่มนุษย์ไม่อาจหนีพ้น กรรม”
ในป่าเขาวงกต ขุนพลศรีอินทร์นอนสลบสไลพิงต้นไม้อยู่อย่างเหนื่อยอ่อนรอบข้างมืดสลัว แต่จู่ๆปรากฏลำแสงสว่างผ่านวาบเข้ามา ทำให้ขุนพลศรีอินทร์ ลืมตามองอย่างแปลกใจ ขุนพลศรีอินทร์เห็นมหาเถรยืนมองอยู่ เขายันกายลุกอย่างดีใจ
มหาเถรเอ่ย “จงลุกขึ้นเถิด หาไม่ความตายจักมาเยือนเจ้าในมิช้า”
ขุนพลศรีอินทร์อ่อนโรย “ข้า...หา..ทางออกไป...จากที่นี่..มิได้ พระคุณเจ้า” มหาเถรยิ้ม แล้วหันหลังเดินนำไป “พระคุณเจ้า ช่วยบอกข้าด้วยว่าข้าจะหาทางออกจากป่านี้ได้เยี่ยงไร เพลานี้อสูรร้ายหมายจักทำลายเมืองเชลียงให้ย่อยยับ ข้าต้องหาผู้มีวิชาไปช่วยปราบมัน” ขุนพลศรีอินทร์วิ่งตาม “พระคุณเจ้า”
เชิงเขาพนมเพลิง ขุนพลศอินทร์รีเดินแหวกต้นไม้ มาถึงเชิงเขาอย่างเหนื่อยอ่อน มองไปรอบตัว เสื้อผ้าเริ่มขาด เนื้อตัวโดนหนามเกี่ยว เลือดซิบ “พระคุณเจ้าๆ” ขุนพลศรีอินทร์มองขึ้นไปที่เขาพนมเพลิง มหาเถรเดินอยู่กำลังขึ้นเขา ขุนพลศรีอินทร์ดีใจ วิ่งตาม ปีนขึ้นไปบนเขาอย่างยากลำบาก
ขุนพลศรีอินทร์ปีนเขาขึ้นมาเจอถ้ำ ที่ปากถ้ำมหาเถรหันมามองแล้วเดินเข้าไป ขุนพลศรีอินทร์วิ่งตาม “รอข้าก่อน”
ขุนพลศรีอินทร์เดินเข้ามา “พระคุณเจ้า” ขุนพลศรีอินทร์ก็เห็นแสงเรืองเข้ามาจากด้านใน รีบเดินเข้าไปอย่างแปลกใจ จึงเห็นดาบปักอยู่บนหิน ขุนพลศรีอินทร์เข้าไปมอง จับดาบแล้วดึงขึ้น ค้างคาวบินกันพรึ่บ ปีศาจที่อยู่ในถ้ำร้องโหยหวนเป็นเงาดำ พุ่งไปมาก่อนจะลอยออกนอกถ้ำไป ขุนพลศรีอินทร์มองตะลึง
“เจ้าเป็นผู้มีบุญบารมีที่สมควรจักได้ครอบครองพระขรรค์เงินศักดิ์สิทธิ์นี้”
ขุนพลศรีอินทร์หันขวับไปเห็นมหาเถรยืนอยู่ “พระคุณเจ้าว่ากระไรนะขอรับ”
“พระขรรค์คืออาวุธสำคัญที่จักทำให้เจ้าปราบอสูรร้ายได้สำเร็จ แต่เจ้าจะต้องแลกด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ที่ไม่อาจคาดเดาได้”