บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 18

ในกระท่อม รุทรยกหม้อยาที่ตั้งอยู่บนเตาถ่าน เดินมาวางข้างๆ วาโพที่นั่งดูเมทินีอยู่ วาโพเทยาใส่ถ้วย

“มันกินได้แน่เหรอวาโพ” รุทรเห็นยาสีดำปี๋ในถ้วยแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ตอนเด็กๆฉันเป็นไข้ พ่อก็ต้มยานี่แหละให้กิน แป๊บเดียววิ่งปร๋อเลย คุณมาช่วยยกหัวให้หน่อย ฉันไม่มีแรง” 

รุทรรีบเข้าไปช่วยประคองหัวเมทินีขึ้นให้วาโพป้อนยา “ทานยาหน่อยนะเมจะได้หาย”

วาโพป้อนยาให้เมทินีทั้งๆที่เมยังไม่ได้สติอยู่ “ตัวร้อนจัง ฉันว่าเช็ดตัวลดไข้สักหน่อยจะดีกว่า ไอ้เวนเอาน้ำอุ่นกับผ้าผืนเล็กๆ มาหน่อย” วาโพหันไปสั่งกะเวนที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ 

“ทำไมต้องเป็นข้าวะ ไม่ให้มันไปเอาล่ะ”

“ก็เพราะข้าสั่งเอ็งไง หรือเอ็งจะไม่ทำ” วาโพหันไปถามตาเขียว กะเวนทำปากขมุบขมิบ แต่ก็ไปเทน้ำอุ่นใส่กะละมังแล้วหยิบผ้าผืนเล็กมาวางไว้ข้างๆรุทร 

“ถอดเสื้อสิฉันจะได้เช็ดตัว” วาโพสั่ง

“ต้องถอดเสื้อเมเขาด้วยเหรอ” รุทรถามสีหน้าตกใจ

“เปล่า คุณน่ะถอดเสื้อ ฉันจะเช็ดตัวให้” วาโพทำน้ำเสียงแววตากะลิ้มกะเหลี่ย 

“เอ็งออกไปข้างนอกกับข้าเลย ให้มันเช็ดตัวกันเอง ไป” กะเวนเข้ามาดึงแขนวาโพให้ออกไปกับตัวเองด้วยความหวง วาโพขัดขืนหน่อยๆ แล้วก็เดินตามแต่ไม่วายหันมามองรุทรตาละห้อย 

รุทรเอาผ้าชุบน้ำบิดออกหมาดๆ แล้วเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เมทินีอย่างทะนุถนอม

กะเวนกับวาโพนั่งอยู่ที่แคร่หน้ากระท่อม วาโพมองขึ้นไปบนกระท่อมบ่อยๆ

“ถ้าเอ็งห่วงมันขนาดนี้ขึ้นไปช่วยมันเช็ดตัวเลยดีกว่ามั้ย”

“แล้วเอ็งจะดึงข้าออกมาทำไม” วาโพว่าแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้น 

กะเวนรีบดึงมือไว้ “เอ็งจะไปไหน”

“อ้าว...ก็เอ็งบอกให้ข้าไปช่วยเช็ดตัวไง” 

กะเวนน้อยใจ “นี่เอ็งห่วงมัน มากกว่าข้าเหรอ”กะเวนทำท่างอนหันหลังให้  

วาโพมองแล้วอมยิ้ม “ข้าไม่ได้ห่วงเขา  แค่สงสัย”

“สงสัยอะไร”