บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 18 หน้า 5
บุษบันขับรถออกมาจากบ้านแรมแล้ว ก็หันไปเห็นของที่ตั้งใจซื้อมาฝากรุทร วางอยู่ที่เบาะหลังก็หยุดรถ
“จะเอาไปวางไว้ให้รุทรดีหรือเปล่านะ ให้ ไม่ให้ ให้ ไม่ให้ ไม่ให้ดีกว่าเดี๋ยวเสร็จไอ้หน้าลิง รุทรอดกินกันพอดี”
บุษบันตัดสินใจได้ก็ทำท่าจะออกรถ แต่ตาเหลือบไปเห็นรถพ่อเลี้ยงวิทย์จากกระจกมองหลัง บุษบันรีบหันไปดู
“นั่นมันพ่อเลี้ยงวิทย์นี่ มาทำอะไรที่ไร่รุทร”
บุษบันมองตามรถของพ่อเลี้ยงวิทย์ที่เลี้ยวไปทางบ้านท้ายไร่ด้วยความสงสัย
แรมกำลังเตรียมอาหารเหลวที่จะเอาไป ให้วาทิตอยู่ พ่อเลี้ยงวิทย์เดินเข้ามา
“อ้าวพ่อเลี้ยง ลืมอะไรเหรอคะ” แรมหันไปเห็นเข้าก็ถาม
“โทรศัพท์น่ะ อยู่นี่เอง” พ่อเลี้ยงวิทย์บอกแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ไม่ยักรู้ว่าพ่อเลี้ยงสนิทสนมกับแม่แรม ขนาดมีเซฟเฮ้าส์ไว้เจอกัน”
พ่อเลี้ยงวิทย์กับแรมได้ยินเสียงบุษบันก็ตกใจหันไปดูเห็นบุษบันยืนอยู่ที่ประตูก็ยิ่งตกใจ “หนูบุษ /หนูบุษ”
“ใช่คะบุษเอง พ่อเลี้ยงนี่ก็ร้ายนะคะ นึกว่าจะมีความลับอะไรที่แท้ก็มาแอบฟรุ้งฟริ้งกับแม่แรมนี่เอง”
“ไม่มี...” พ่อเลี้ยงวิทย์ขยับจะปฏิเสธแต่แรมชิงพูดก่อน
“ไม่มีอะไรมากหรอกหนูบุษ ฉันกับพ่อเลี้ยง แค่นัดเจอคุยกันตามประสาคนแก่” แรมรับสมยอม เพราะไม่อยากให้บุษบันรู้เรื่องแล้วพูดมากไป ในระหว่างนั้นแรมมองขึ้นไปข้างบนเป็นระยะๆเพราะกลัวความเรื่องวาทิตจะแตก
“แม่แรมดูมีพิรุธนะคะ ปิดบังอะไรบุษอยู่หรือเปล่า บนบ้านมีอะไร หรือว่ารุทรอยู่บนนั้น”
“อุ๊ย...ไม่มีอะไรหรอกจ้ะหนูบุษ รุทรเขาไปประชุมยังไม่กลับเลย”
“ประชุมอะไรกันนานเป็นชาติแบบนี้..ไม่มีอะไรแน่นะ ไม่มีก็ไม่มี งั้นหนูกลับละ สวัสดีค่ะแม่แรม สวัสดีค่ะ
พ่อเลี้ยง” บุษบันยกมือไหว้ทั้งคู่แล้วหันหลังเหมือนจะกลับ แรมกับพ่อเลี้ยงวิทย์ถอนหายใจโล่งอก
แต่แล้วบุษบันก็ฉวยโอกาสที่สองคนเผลอหันกลับมาแล้วพุ่งพรวดขึ้นบันไดไป
“หนูบุษอย่า” แรมกับพ่อเลี้ยงร้องห้ามขึ้นมาพร้อมกันแต่ไม่ทันเสียแล้ว
อนุวัตรกำลังพยายามโทรศัพท์หารุทรอยู่ บุษบันวิ่งพรวดขึ้นมาหน้าห้องวาทิตทำท่าจะเข้าไป
อนุวัตรรีบพุ่งเข้ามากัน “จะไปไหนเจ๊”
“รุทรอยู่ในห้องนี้ใช่มั้ย อยู่กับใคร หลีกไปนะไอ้หน้าลิง ฉันจะเข้าไปดู” บุษบันดึงดันจะเข้าไปข้างในแต่อนุวัตรยืนกางแขนกันอยู่
“ไอ้รุทรมันจะอยู่ได้ยังไงล่ะเจ๊ ก็มันไปประชุมที่กรุงเทพ”
“มุกมันซ้ำหลายรอบแล้วนะไอ้หน้าลิง ทำไมต้องทำลับลมคมในกันขนาดนี้ด้วย”
พ่อเลี้ยงวิทย์กับแรมตามขึ้นมา เห็นว่าอนุวัตรกันบุษบันเอาไว้ได้ก็โล่งอก
วารินเปิดประตูห้องวาทิตออกมา “พี่วัตรโวยวายอะไรเสียงดังไปถึงข้างใน ว๊าย...อะไรเนี่ย”
วารินถามไม่ทันระวังตัว บุษบันก็เลยฉวยโอกาสผลุบเข้าไปในห้อง