บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 18 หน้า 2
“ข้าว่าสองคนนั่นคงไม่ใช่เพื่อนกันหรอก ห่วงกันจนเหมือน...ผัวเมีย”
“เอ็งผิดหวังล่ะสิ”
วาโพหมั่นไส้สุดจะทนเลยตบหัวกะเวนหนึ่งทีจนกะเวนร้องจ๊าก “ถึงข้าจะสวยจนคุณวาทิตแทบจะอดใจไม่ไหว แต่ที่เอ็งพูดเมื่อคืนข้าชอบนะ”
กะเวนแปลกใจ “จริงเหรอ”
วาโพอาย “ถ้าข้าไม่ชอบ ข้าไม่เขินจนตบหัวเอ็งหรอก” วาโพพยักหน้ารับ
กะเวนดีใจมากจะเข้ามากอดวาโพ แต่ว่าโพเอามือยันหน้าเอาไว้ “อ้าว..ไหนเอ็งบอกว่าชอบข้าไง” กะเวนถามน้ำเสียงผิดหวัง
“ข้าบอกว่าชอบที่เอ็งพูดไม่ใช่ชอบเอ็ง”
“ข้าก็อดกอดเอ็งน่ะสิ”
“ใช่”
“หอมแก้มล่ะ”
“ไม่ได้”
“จับมือ”
“ไม่ได้”
“แล้วข้าทำอะไรได้บ้างเนี่ย”
“ก็หลายอย่างนะ เช่นทำกับข้าว ซักผ้า ถูบ้าน...” วาโพสาธยาย
กะเวนรีบยกมือห้าม “พอเถอะ ยิ่งฟังแล้วข้ายิ่งช้ำ ในครัวมีใบบัวบกมั้ย ข้าจะต้มกินสักสามสี่หม้อ” กะเวนพูดเสียงเซ็งปนเศร้าแล้วก็เดินคอตกเข้าบ้านไป
วาโพมองตามยิ้มๆดีใจที่แกล้งกะเวนได้
รุทรนั่งเช็ดตัวให้เมทินีเสร็จแล้วก็นั่งดูอยู่ข้างๆ เมทินีเพ้อ “แม่...ไม”
“เม...เมเป็นไงบ้าง” เมทินีเพ้อ “แม่ ไม วาทิตฉันหนาวจังเลย วาทิต”
“เม...เม...ผมอยู่นี่เม วาทิตของคุณไง” รุทรกอดเมทินีไว้เพื่อให้ความอบอุ่น
ในห้องนอนกินรี ที่บ้านกิจจา อังกูรนั่งดูประวัติการรักษาของวาทิต โดยมีกินรีนอนหนุนไหล่อยู่ข้างๆแล้วก็งง
“ในนี้บอกแค่ถึงวันที่วาทิตถูกส่งตัวไปกรุงเทพฯนี่”
“ปัญหาคือเรื่องการไปรักษาตัวของคุณวาทิตที่กรุงเทพฯเป็นความลับมาก ซึ่งทางโรงพยาบาลไม่สามารถเปิดเผยได้ค่ะ”
“เธอไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักทำงานที่โรงพยาบาลเหรอ”
“มีค่ะ แต่ตามจรรยาบรรณเขาก็ไม่บอกหรอกค่ะ”