บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 13 หน้า 5
“ผมทานเองได้ ขอบคุณนะเม”
รุทรหยิบมีดกับส้อมมาจะหั่นแต่มือสั่นทำให้หั่นลำบากเสียงมีดส้อมกระทบจานดังแก่กๆๆๆ
“คุณวาทิตเป็นอะไรคะ ทำไมมือสั่นอย่างนั้น”
“อ๋อ...ฉันไปออกกำลังกายมานะ”
“ถีบจักรยานเหรอคะ แต่ก็ไม่เห็นเคยสั่นขนาดนี้นี่”
“โยคะ”
กินรีบ่น “นี่แสดงว่าเล่นหักโหมใช่ไหม เพราะกล้ามเนื้อคุณวาทิตไม่ชิน ทำไมไม่เล่นเบาๆ ทำเท่าที่ได้ไปก่อน แล้วคุณวาทิตไปเล่นทีไหนใครสอนคะ ทำไมไม่แนะนำให้ดีก่อน”
“เอ่อ...ฉันกับทิปปี้สอนเอง”
กินรีมองเมทินีด้วยแววตาประหลาดใจ สงสัยว่าเมทินีกำลังทำอะไร
ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของรุทรดังขึ้น รุทรดูโทรศัพท์เห็นเป็นพ่อเลี้ยงวิทย์ “เดี๋ยวผมมานะ” รุทรลุกไป
เอื้องคำรีบเข้ามาหาเมทินีทันที “ถ้าคราวหน้าคุณเล่นพิเรนทร์อะไร ให้คุณวาทิตเจ็บตัวอีก ฉันจะฟ้องพ่อเลี้ยง”
เอื้องคำโมโหเดินออกไปจั่นเป็งเดินตามไป เหลือแต่กินรีที่มองเมทินีสีหน้านิ่ง
“เธอพอมียาที่ช่วยเรื่องกล้ามเนื้ออักเสบ หรือคลายกล้ามเนื้ออะไรไหมอ่ะ ขอให้วาทิตหน่อยสิ”
กินรีจ้องหน้าเมทินีแล้วยิ้มมุมปาก “เธอกำลังทำอะไรน่ะเม แกล้งคุณวาทิตให้เจ็บแล้วก็กลับมาเอาใจ คิดแผนชั่วอะไรอีก”
“นรีถ้าไม่รู้อะไรก็หุบปากดีกว่า ฉันไม่อยากมีเรื่องกับเธอ”
“กลัวฉันจะกระชากหน้ากาก จนเห็นความเลวเธอหรือไง” กินรีพูดจบก็เดินลุกไป
เมทินีฟังแล้วได้แต่ถอนใจไม่รู้จะอธิบายให้กินรีเข้าใจยังไง
พ่อเลี้ยงวิทย์กำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋าเดินทางในระหว่างคุยกับรุทร
“เมื่อคืนนี้แรมวัดชีพจรของวาทิตแล้วอ่อนมาก แต่ตอนนี้ตามหมอแล้ว ลุงเลยอยากจะไปดูสักหน่อย”
“ให้ผมไปด้วยนะครับ”
พ่อเลี้ยงวิทย์ส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก ถ้ารุทรไปกับลุง เราจะบอกคนอื่นยังไง”
รุทรถอนใจเครียด
“แล้วอย่างที่เราก็รู้กันอยู่ ตอนนี้ลุงอยากให้รุทรช่วยดูไร่ให้ลุงหน่อย ไม่ต้องห่วงนะ ลุงจะดูแลวาทิตอย่างดี”
“ครับผม”
“ขอบใจมาก” พ่อเลี้ยงวิทย์ยิ้มให้แล้วปิดกระเป๋า
กินรีนั่งอยู่ตรงหน้ากระเป๋ายาสามัญประจำบ้าน แล้วค้นดูยาจนได้ตามต้องการก็ปิดกระเป๋า เมทินีเดินหน้าตึงเข้ามามองหน้ากินรี