บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 2
รุทรกับตำรวจช่วยกันตามหาอังกูรและเมทินี รุทรมองอย่างพิจารณาไปรอบๆ รุทรเห็นชาติเดินออกมาจากประตูสุสาน ชาติตกใจวิ่งหนี ตำรวจรีบตามชาติไป รุทรจะตามชะงักเท้า มองไปที่ประตู และเปิดเข้าไปข้างใน
อังกูรยืนอยู่ตรงโลงศพพ่อกับแม่ หันหลังให้เมทินี
อังกูรคุยกับโลงศพ “พ่อครับแม่ครับ ผมจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงที่ผมรัก ผมจะไปสร้างครอบครัวอยู่ที่นั้น พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ”
ระหว่างที่อังกูรเผลอคุยกับโลงศพพ่อกับแม่อยู่นั้น เมทินีก็มองไปรอบๆ และค่อยๆเดินไปที่ประตู แต่แล้วก็ถูกอังกูรกระชากตัวกลับมา เมทินีตกใจ เมทินีขอร้อง “พี่กูรปล่อยเมไปเถอะ เมขอร้องอย่าทำอย่างนี้เลย ปล่อยเม”
อังกูรยืนนิ่งมองเมทินีที่ร้องไห้อ้อนวอนขอให้ปล่อย ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น เมทินีกับอังกูรมองไปที่ประตูพร้อมกัน “ไอ้ชาติเหรอวะ”
อังกูรเดินไปเปิดประตู แต่ไม่ทันตั้งตัว รุทรก็เข้าจู่โจมต่อยถีบอังกูรจนล้มลง
เมทินีพอเห็นรุทรก็ดีใจ “รุทร”
ชาติวิ่งหนีตำรวจมาและยิงต่อสู้กัน ตำรวจตะโกนบอกให้ชาติมอบตัว ชาติไม่ยอมยิงสู้ตำรวจ ชาติพลาดโดนตำรวจยิงตาย
รุทรกับอังกูรเข้าต่อสู้กัน ล้มกลิ้งไปกลางห้องทั้งคู่ อังกูรเสียทีรุทร โดนรุทรกระหน่ำชกจนนิ่งไป
เมทินีรีบวิ่งมาดูรุทร ทั้งคู่โผกอดกัน “คุณรุทร”
“เรารีบไปจากที่นี่เถอะ” รุทรจะพาเมทินีออกไป หันมาเจออังกูรเอาปืนจ่อหน้าอยู่ อังกูรใช้ด้ามปืนตบรุทรที่หัวจนเลือดออก
อังกูรได้จังหวะก็ชกรุทรล้มแล้วขึ้นคร่อมอก ชกรุทรไม่ยั้งจับคอเสื้อรุทรมาจ้อง “เก่งนักเหรอมึง” อังกูรกระหน่ำชกอีก
“รู้ไหม กูอยากให้ไอ้พิการวาทิตมันตายมากแค่ไหน แล้วทำไมมึงต้องเข้ามาแทนที่มัน พวกมึงสองพี่น้องเป็นใครมาแย่งทุกอย่างของกูไป ไอ้พวกชั่ว!!!”
เมทินีร้องห้าม “พอเถอะพี่กูร”
“ทำไม...เมทนไม่ได้ที่เห็นมันเจ็บเหรอ แล้วพี่ล่ะ พี่เจ็บแค่ไหนเมเคยคิดถึงพี่บ้างไหม” อังกูรพูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวด จนน้ำตาลูกผู้ชายต้องไหลออก
“เม...คิดถึงทุกคนนะคะพี่กูร เมไม่อยากให้พี่กูรต้องทำร้ายใคร เมอยากให้พี่กูรมีความสุขเหมือนพี่กูรคนเก่าที่เมรู้จัก”
“ถ้าอยากได้พี่คนเก่า เมก็รักพี่สิ สัญญาว่าจะอยู่กับพี่ตลอดไป” เมทินีนิ่งเงียบ อังกูรกำหมัดที่เงื้ออยู่แน่น “เมรักมัน เมยังรักมันใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ เมรักเขา”