บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 5
รุทรเดินมาเศร้าๆ เมทินียืนร้องไห้มองรุทรเศร้าๆ อยู่ตรงระเบียงบ้าน รุทรขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไป มองกระจกเห็นเมทินียืนมองอยู่ ตัดใจไม่เห็นกลับไปมอง และขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปเลย
แรมมีสีหน้าแปลกใจที่รู้ว่ารุทรจะไม่กลับไปที่ไร่นั้นอีกแล้ว “นี่รุทรจะไม่ช่วยพ่อเลี้ยงแกจริงๆเหรอลูก”
“คุณเมทินีกับคุณทิปปี้คงช่วยดูแลได้ครับแม่ ผมกลับมาดูแลไร่ของเราดีกว่า”
แรมมองหน้ารุทรสงสัย “มีอะไรในใจใช่ไหมลูก”
รุทรฝืนยิ้ม “ไม่มีครับ เอ่อ...แม่ครับ ตอนนี้ที่บ้านท้ายไร่ของผมก็คงไม่มีใครใช้แล้ว ผมขอคืนนะครับ” รุทรพูดจบก็เดินออกไป
แรมมองตามไปสงสัย
รุทรนั่งดูรูปเมทินีที่ถูกแอบถ่ายในอริยาบทต่างๆที่หน้าจอคอม แล้วสั่งพิมพ์ แล้วรูปของเมทินีถูกพิมพ์ออกมาที่เครื่องพิมพ์ รุทรหยิบรูปมาดู รุทรสั่งพิมพ์รูปแล้วรูปเล่า
ประตูถูกเปิดออก อนุวัตรเดินเข้ามาพอเห็นรูปเมทินีก็เข้าใจได้ทันที “ฉันสมหวังแต่แกกลับต้องมาเศร้าเสียใจ ฉันไม่เข้าใจว่ะ ก็แกก็รักเค้าแล้วทำไมไม่อยู่กับเขา”
“ถ้าแกต้องอยู่กับใครไปชั่วชีวิตเพราะเป็นได้แค่เงาของคนๆหนึ่ง แกจะอยู่ได้เหรอวะ”
อนุวัตรได้ฟังก็เห็นใจเพื่อนแต่ทำได้แค่ตบไหล่ปลอบ
ในห้องนอนวาทิต เมทินีนั่งซึมอยู่ที่เตียงเหม่อมองไปนอกห้อง แล้วตัดสินใจเดินออกไปยืนที่ระเบียงแล้วถอนใจคิดไม่ตกเอาไงกับชีวิต เมทินีหยิบโทรศัพท์มาดูก่อนกดโทรออก
รุทรก็นั่งกอดเข่ามองดูรูปของเมทินีมากมายที่ถูกวางไปเต็มโต๊ะ โทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะสั่น แล้วหน้าจอสว่างขึ้นเป็นชื่อ เมทินี รุทรเดินมาดูที่โทรศัพท์แล้วยืนนิ่งไม่ยอมรับสายจนหน้าจอหยุดไป หน้าจอขึ้นอีกครั้งเห็นว่า 19 สายที่ไม่ได้รับ
รุทรหยิบรูปเมทินีบนโต๊ะมาหนึ่งรูปแล้วดูใกล้ๆ รุทรถอนใจ “ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากรักคุณ” รุทรเริ่มเอารูปขึ้นติดตามกำแพงในห้องจนเต็ม
วาทิตเดินเข้ามาหาที่เตียงที่พ่อเลี้ยงวิทย์นอนอยู่ “คุณพ่อครับ”
พ่อเลี้ยงวิทย์ตื่นขึ้นมาเห็นวาทิตก็ดีใจ ลุกขึ้นนั่งคุยกับวาทิต “วาทิต....ลูกกลับมาแล้วเหรอลูก ลูกกลับมาหาพ่อแล้ว”
“วาทิตมาลาคุณพ่อค่ะ”
“วาทิต ลูกจะไปไหน พ่อไม่ให้ลูกไป”