บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 4
“จั่นเป็งช่วยพาคุณนรีไปพักก่อนไป”
“ได้เจ้า” จั่นเป็งประคองกินรีเข้าไปในบ้าน
ทิปปี้เห็นเมทินียืนนิ่ง “เป็นอะไรน่ะเม”
“ไม่รู้สิ คุณรุทรเขาดูเหมือนไม่อยากคุยกับฉัน”
“แหม...ก็ก่อนหน้าเพิ่งมีเรื่องกัน แกตื๊อๆหน่อยเดี๋ยวก็คุยเอง” ทิปปี้ยิ้มให้กำลังใจเมทินี
เอื้องคำเดินนำรุทรเข้ามาหาพ่อเลี้ยงวิทย์ที่นั่งเหม่ออยู่บนรถเข็น เอื้องคำออกไป รุทรนั่งคุกเข่ากราบที่ตักพ่อเลี้ยงวิทย์ “คุณลุงครับ คนผิดที่ทำร้ายวาทิตได้ชดใช้กรรมแล้วนะครับ และตอนนี้ก็หมดหน้าที่ของผมแล้ว ผมลาคุณลุงนะครับ”
รุทรจับมือพ่อเลี้ยงวิทย์ ก่อนจะลุกไป แต่ชะงักเพราะพ่อเลี้ยงวิทย์บีบมือรุทรแน่น รุทรมองพ่อเลี้ยงวิทย์ แต่แล้วพ่อเลี้ยงวิทย์ก็ปล่อย รุทรเดินออกไป
รุทรเดินลงมาจากชั้นสอง เมทินีเดินตามมา เมทินีเห็นรุทรเดินเฉยก็กลัวรุทรจะไป จนมาถึงห้องรับแขกจะออกประตูบ้าน
เมทินีตัดสินใจเรียกรุทร ใจอยากให้รุทรอยู่ด้วยแต่ยังไม่กล้าบอกตรงๆ “ที่จริงคุณพักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้”
“ผมไม่รบกวนดีกว่าครับ” รุทรยิ้มแล้วจะเดินต่อเมทินีรีบเดินมาขวาง
“มันไม่ได้รบกวนอะไรเลย” เมทินีพยายามนึกหาเหตุผลมาอ้าง “อย่างน้อยคุณจะได้ช่วยงานที่นี่”
“คุณกับคุณทิปปี้ก็ทำได้อยู่แล้วนี่ครับ”
“แต่คุณก็รู้ว่าคุณพ่ออยากให้คุณอยู่”
“คุณลุงเข้าใจเหตุผลของผมที่ต้องไปครับ ผมไปนะครับ”
รุทรจะเดินไปแต่เมทินีไม่หลีก รุทรเลยจะหลบให้โดยเดินเลี่ยงไป เมทินีรีบดึงแขนรุทรไว้“ถ้าฉันขอร้องให้คุณอยู่ล่ะ”
“ผมก็ยังยืนยันที่จะไป”
“ทำไม ที่นี่มันไม่มีอะไรสำคัญกับคุณบ้างเหรอ”
“วาทิตกับคุณลุงคือสิ่งสำคัญที่สุดที่ทำให้ผมเข้ามาที่นี่ และตอนนี้ภารกิจของผมก็....จบแล้ว!!!” คำว่าจบช่างเหมือนกับเอามีดกรีดหัวใจเมทินี
เมทินีเริ่มน้ำตาเอ่อ รุทรรู้สึกเจ็บปวดจนไม่กล้าสบตา “แปลว่าคุณจะลืมช่วงเวลาที่เคยอยู่ที่นี่” รุทรนิ่งเงียบไม่อยากตอบ “ฉันถาม...คุณไม่ได้ยินเหรอ”
รุทรถอนใจ “ตอนผมอยู่ที่นี่ มันไม่ใช่ช่วงเวลาของผม มันเป็นเรื่องราวของคุณกับน้องชายผม” รุทรเดินออกไป
เมทินีอึ้งพูดไม่ออก น้ำตาไหลมองตามด้วยความเจ็บปวด