บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 3
“ดี อย่างนั้น มันก็ไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้” อังกูรเล็งปืนไปที่รุทร เมทินีรีบบังรุทรไว้ “เม ถอยไป พี่จะฆ่าไอ้คนที่มันทำลายชีวิตพี่ พี่บอกให้ถอยไปไง ถอยไป”
“ไม่...ถ้าพี่กูรจะยิงเขา ก็ยิงเมด้วย”
อังกูรอึ้ง “เม.....นี่เมยอมตายแทนมัน ทำไมล่ะเม...เมรักมันมากขนาดนี้เลยเหรอ”
“เมตอบพี่กูรไม่ได้ค่ะว่าทำไม เมรู้แต่เพียงว่า เมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา”
รุทรพยามรวบรวมกำลังจะดึงเมทินีมาไว้ข้างหลังตัวเอง “เม อย่าทำแบบนี้”
เมทินีมองรุทรจริงใจ รักจริง “ไม่...ถ้าจะตาย ฉันก็จะตายกับคุณ” เมหันมาหาอังกูร “ถ้าพี่กูรจะยิงเขา ก็ยิงเมก่อนเลยค่ะ ยิงเมเลยค่ะพี่กูร เรื่องทุกอย่างมันจะได้จบสักที”
อังกูรน้ำตาไหลแต่ก็ยกปืนขึ้นเล็งช้าๆ เมทินีตัดสินใจหันหลังให้อังกูรเพื่อกอดรุทรไว้ อังกูรเสียใจที่สุด แม้แต่วินาทีสุดท้ายของชีวิตเมทินีก็ยังหันหลังให้เขา อังกูรตัดสินใจยิงระบายความโกรธ รุทรเห็นรีบพาเมทินีหลบลูกกระสุน
อังกูรยิงจนหมดลูกกระสุน และตรงเข้าไปกระชากรุทรมาต่อย รุทรต่อยสู้กับอังกูร อังกูรพลาดท่า รุทรต่อยอังกูรไม่ยั้ง จนอังกูรร่วงไปกองกับพื้น เมทินีรีบเข้ามาพยุงรุทร ยืนมองอังกูรด้วยความสงสาร
รถตำรวจ รถพยาบาลจอดที่หน้าสุสาน เจ้าหน้าที่เอาศพชาติขึ้นรถพยาบาล กินรี ทิปปี้ยืนรอมองอยู่
ตำรวจพาตัวอังกูรใส่กุญแจมือเดินขึ้นมา รุทร เมทินี เดินตามออกมา
กินรีร้องไห้รีบเดินเข้าไปหาอังกูร “คุณกูร” อังกูรมองหน้ากินรีแล้วหันหนีเดินไปขึ้นรถตำรวจ กินรีวิ่งตามไปที่รถ “คุณกูร” รถตำรวจพาอังกูรแล่นออกไป
ทิปปี้เดินมากอดปลอบกินรี เธอพากินรีมานั่งพัก แล้วเข้าไปหาเมทินี “เม....แกเป็นไงบ้าง ฉันเป็นห่วงแกนะ”
“ฉันไม่เป็นไร” ทิปปี้กอดเมทินีด้วยความเป็นห่วงและดีใจที่เพื่อนรักปลอดภัย เมทินีเดินไปจับมือรุทรไว้ “ฉันขอบคุณ คุณด้วยนะคะที่มาช่วยฉัน”
“ครับ ที่ผมทำไป ก็ทำเพื่อวาทิตทั้งนั้น” เมทินีผงะรู้สึกถึงความห่างเหินขึ้นมาทันที
ทิปปี้ขัดจังหวะ “เอ่อ ฉันว่าคุณรุทรไปทำแผลก่อนดีไหมค่ะ”
รุทรพยักหน้ารับ แล้วเดินไปนั่งให้พยาบาลทำแผลให้ เมทินีมองตามรุทรเศร้า
รุทร เมทินี ทิปปี้ กินรีเดินเข้ามาบ้านพ่อเลี้ยงวิทย์ เอื้องคำ จั่นเป็ง หนาน เดินเข้ามาต้อนรับด้วยความดีใจ
“คุณเมกับคุณรุทรกลับมาแล้ว เป็นยังไงบ้างเจ้า”
“ฉันไม่เป็นไรจ้ะป้า แต่คุณรุทรนะซิบาดเจ็บด้วย”
รุทรยิ้ม มองเอื้องคำ “ผมไม่เป็นไรครับ”
ทิปปี้พูดขึ้น “คุณรุทรรู้ไหมค่ะว่าเมเขาเป็นห่วงคุณมากเลยนะคะ” เมทินีกับทิปปี้เห็นท่าทางทีรุทรดูเฉยๆก็เจื่อนๆไป
“ขอบคุณครับ ผมขอตัวไปหาคุณลุงก่อนนะครับ”
“ได้ค่ะ” เอื้องคำเดินนำรุทรไป