บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 6
แจกันหล่นแตก พร้อมกับร่างของวาทิตที่ฟุบลงหายใจหอบหนัก
เมทินีและทุกคนวิ่งขึ้นมาด้วยความตกใจ เมทินีเห็นวาทิตหอบหนัก แต่สายตายังคงมองอังกูรด้วยความโกรธแค้น หญิงสาวรีบเข้าไปดูอาการของวาทิตทันที ประคองให้ลุกขึ้น “วาทิต เป็นอะไรหรือเปล่า”
วาทิตไม่ตอบ ประสานสายตากับอังกูรต่างคนต่างไม่ยอมแพ้ เมทินีมองอังกูรไม่พอใจ
อังกูรเห็นเมทินีมองแบบไม่พอใจก็รีบทำดีทันที “เป็นยังไงบ้างวาทิต เจ็บตรงไหนหรือเปล่า มาพี่ช่วย”
อังกูรจะเข้าไปประคองวาทิต แต่วาทิตปัดมือ โกรธ ไม่พอใจ เริ่มมีอาการหอบหนัก
“วาทิตฉันว่าอาการเธอไม่ดีแล้ว กลับกันเถอะนะ”
วาทิตไม่ยอมไป สายตายังจ้องมองอังกูรไม่วางตา
“ฟังฉันนะ กลับไปด้วยกัน แล้วฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง แต่ถ้าเธอไม่กลับฉันจะถือว่าเธอไม่เชื่อใจฉัน...ฉันขอร้อง”
เมทินีทั้งขู่ทั้งขอร้อง
วาทิตมองหน้าอังกูรเห็นยิ้มเยาะๆก็ยังรู้สึกโกรธ แต่พอมองหน้าเมทินีที่แววตาขอร้องก็ใจอ่อนพยักหน้ารับ
เมทินีรีบพยุงวาทิตออกไป ทิปปี้รีบตามออกไป กินรีมองหน้าอังกูรเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่อังกูรมองตอบด้วยสายตาดุๆ กินรีเลยยอมเดินตามทั้งหมดออกไป
ชาติเดินเข้ามาหาอังกูร อังกูรโมโหตบหน้าชาติ “แกปล่อยให้ขึ้นมากันได้ยังไง ไอ้วาทิตมันกำลังจะตายอยู่แล้ว” ชาติน้อมรับความผิด อังกูรโมโห
เมทินีเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้วาทิตฟัง “เรื่องมันก็เป็นแบบที่ฉันเล่าให้ฟังนี่แหละ เธอคงไม่คิดว่าฉันโกหกนะวาทิต”
วาทิตนั่งเงียบไม่ตอบ เมทินีใจไม่ดีที่เห็นวาทิตนิ่งไป จึงรีบยืนยันอีกครั้ง “วาทิต ฉันกับพี่กูรเราไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ”
เสียงวาทิตนิ่ง “ผมไม่คิดเลยว่า พี่กูรจะวางแผนชั่วๆได้ถึงขนาดนี้ ต่อไปนี้เมอย่าไปใกล้พี่กูรอีกนะค่ะ” วาทิตบอกโดยที่ไม่มองหน้าเมทินีเลยสักนิด
“ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ให้เธอต้องเป็นห่วงอีก แต่ตอนนี้เธอไปพักก่อนนะวาทิต”
“ผมไม่เป็นอะไร เมไปพักเถอะ”
“แต่ว่า...” วาทิตพูดสวนขึ้นทันทีอย่างจริงจัง “ผมขออยู่คนเดียว” เมทินีอึ้งไม่กล้าขัด