บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 6 หน้า 2
วาทิตลุกเดินออกไปทางห้องทำงานของพ่อเลี้ยงวิทย์ เมทินีมองตามรู้สึกไม่ดี
วาทิตเปิดประตูห้องทำงานของพ่อเลี้ยงวิทย์เข้าไป นั่งลงท่าทางเครียดคิดมาก นึกถึงภาพอังกูรกับเมทินีกอดจูบกัน และคำพูดของอังกูร “แกต่างหากที่โดนหลอก ฉันคบกับเมมานาน แกคิดเหรอว่าเราจะไม่มีอะไรกัน”
วาทิตมองรูปที่ถ่ายกันสามคนกับพ่อเลี้ยงวิทย์และอังกูร วาทิตจ้องมองด้วยความโมโหและน้ำตาไหลออกมา ในจำพร่ำด่าอังกูร วาทิตโกรธจัดคว่ำรูปลง เปิดลิ้นชักเอารูปใส่ แล้วชะงัก
วาทิตเห็นปืนอยู่ในลิ้นชัก วาทิตจ้องมองปืน “เรื่องแบบนี้มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก”
วาทิตเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นบ้านอังกูร ท่าทางเอาเรื่อง อังกูรกำลังนั่งคุยอยู่กับชาติ ชะงักมองวาทิต
“ผมมีเรื่องต้องเคลียร์กับพี่กูร” เสียงวาทิตจริงจัง บอกแล้วปรายตาไปทางชาติ
“มีอะไรก็พูดมาเลยชาติมันคนสนิทพี่”
“แต่ไม่ใช่คนสนิทผม”
“มึงออกไปก่อนไอ้ชาติ” อังกูรสั่ง
ชาติมองหน้าวาทิตแบบไม่พอใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป อังกูรกับวาทิตยืนจ้องหน้ากันเอาเรื่อง
“แกจะคุยเรื่องอะไร อ้อ...คงจะเรื่องเม ก็ตามที่แกเห็นนั่นแหละ”
“เมเป็นเมียผมพี่กูรก็รู้ ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้”
“วาทิตฉันจะบอกอะไรแกนะ ถ้าแกจะขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเม แต่แกก็ไม่มีทางได้หัวใจของเมหรอก เพราะเมเขาไม่ได้รักแก”
“ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เมแต่งงานกับผมแล้วอย่างถูกต้อง และผมก็รักเม”
“รักเหรอ ถามจริงแกรักเมแบบไหนวาทิต แกทำหน้าที่สามีได้เต็มร้อยเหรอ แกจะเอาเมเขามาทรมานกับแกทำไม”
“ทรมานตรงไหน ผมเห็นเมเขาก็มีความสุขดี”
“เหรอ แล้วเรื่องอย่างว่าล่ะ แกให้เขาได้ไหม”
“ผมคิดว่ามันไม่จำเป็นสำหรับผมกับเม เพราะผมรักเมด้วยใจ ผมขอร้องเถอะพี่กูร เมเป็นเมียผมแล้ว พี่กูรอย่าพยายามแย่งเมของผมเลย”
“พี่คงให้ในสิ่งที่แกขอไม่ได้หรอก เพราะแกมาแย้งเมไปจากพี่ก่อน พี่จะทำทุกอย่างเพื่อเอาเมกลับมาเป็นของพี่
วาทิตเอาปืนออกมา เล็งไปที่อังกูรมือสั่นกล้าๆกลัวๆ “ถ้าพี่กูรไม่หยุดผมคงต้องหยุดพี่กูรด้วยวิธีนี้”
“แกจะทำบ้าอะไรวาทิต”
วาทิตมีอาการหอบหนักมาก ตัดสินใจยิงอังกูร แต่อังกูรหลบทันรีบเข้าชาร์จตัววาทิต จนล้มลงไปทั้งคู่ ปืนร่วงจากมือวาทิต ชายหนุ่มหอบหนักมากจะเอายามาพ่น แต่มือสั่น ยาพ่นร่วง จะหยิบ อังกูรเหยียบมือ แล้วใช้เท้าอีกข้างกระทืบยาพ่นแตก