บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 6 หน้า 4
รถของเมทินีกับทิปปี้จอด เมทินีกับทิปปี้นั่งอยู่บนรถ มองมาที่แปลงดอกไม้ มองหาวาทิต
“ฉันว่าวาทิตไม่น่ามาอยู่ที่นี้หรอก ลองไปหาที่อื่นดูเถอะ”
ทิปปี้พยักหน้ารับก่อนขับรถออกไปหาวาทิตที่อื่นต่อ
อังกูรกับชาติพยุงตัววาทิตออกมาจากมุมมืด พาร่างของวาทิตวางลงที่แปลงดอกไม้ อังกูรยิ้มสะใจ สักพักก็เห็นแสงไฟฉาย และเสียงเรียกวาทิตจากสองสาว อังกูรกับชาติมองหน้ากันตกใจไม่คิดว่าสองสาวจะย้อนกลับมา รีบหลบทันที เมทินีกับทิปปี้เดินเรียกหาวาทิต
“วาทิต เธออยู่แถวนี้หรือเปล่า วาทิต”
“วาทิต ยู้ฮู ...สงสัยจะไม่อยู่อย่างที่แกว่าแหละ ไปเมไปหาที่อื่นต่อ”
ทิปปี้บอกแล้วทำท่าจะเดินกลับแต่เมทินีดึงแขนเอาไว้ “เดี๋ยวแก นั่นมันเท้าคนนี่”
“ไหนๆ เออ ใช่ หรือว่าจะเป็นวาทิต” ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปดูปรากฏว่าเป็นวาทิตนอนอยู่ในแปลงดอกไม้จริงๆ
“วาทิต วาทิต อย่าเป็นอะไรนะ”
“ช่วยด้วย วาทิตอยู่ที่แปลงดอกไม้นี่ ช่วยด้วย” ทิปปี้ร้องตะโกนให้คนช่วย
“วาทิตแพ้เกสรดอกไม้ รีบเอาตัวออกไปจากตรงนี้ก่อนเร็ว” เมทินีบอก ทั้งคู่ช่วยกับเอาตัววาทิตออกไปอย่างทุลักทุเล
อังกูรกับชาติเดินออกมาจากที่ซ่อน อังกูรมองตามอย่างสะใจ
ที่โรงพยาบาล พ่อเลี้ยงวิทย์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉินที่เมทินี กินนรี ทิปปี้ ยืนอยู่
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้”
“เมน่ะสิคะ ไม่รู้ว่ายังไงนอนกันยังไง ถึงปล่อยให้คุณวาทิตหายตัวไป มาเจออีกทีคุณวาทิตนอนสลบอยู่ที่แปลงดอกไม้”
“เมขอโทษจริงๆค่ะคุณพ่อ ไม่รู้ว่าวาทิตออกไปตั้งแต่ตอนไหน”
“เอาเถอะๆ วาทิตก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว จะไปไหนมาไหนคงห้ามไม่ได้หรอก” พ่อเลี้ยงวิทย์ตัดบท ระหว่างนั้นหมอเปิดประตูออกมา “วาทิตเป็นไงบ้างครับ” พ่อเลี้ยงวิทย์ถามสีหน้ากังวลมาก
“หมอขอคุยกับพ่อเลี้ยงหน่อยได้ไหมครับ”
พ่อเลี้ยงวิทย์นั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของหมอ
“คนไข้มีทั้งอาการหัวใจวายและโรคหอบกำเริบอย่างรุนแรง และยังพบว่าภายในร่างกายช้ำใน และกระดูกซี่โครงหัก รวมอยู่ด้วยครับ”