บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 11 หน้า 2
เมทินีมองเห็นรุทรกับหมอไหว้ลากัน หนานกับจั่นเป็งขึ้นรถไปส่งหมอ
“เสร็จแล้ว” เมทินีสะดุ้งหันมายิ้ม แต่กินรีไม่สนใจเก็บกล่องทำแผล
“ขอบใจมากนะนรี”
“ฉันเป็นพยาบาล ยังไงก็ต้องช่วยคน...แม้จะเป็นคนที่ฉันไม่ชอบ”
“ยังไงฉันก็ขอบใจเธออยู่ดี”
กินรีลุกขึ้น “แล้วนี่จะต้องให้ฉันรีบไปบอกคุณกูรมาดูใจเธอไหม”
เมทินีฟังแล้วขัดหู “มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่กูรนี่”
กินรีเบ้ปากใส่แล้วลุกขึ้นเดินถือกล่องยาออกไป
เอื้องคำที่ยืนดูอยู่ก็มองเมทินีอย่างไม่ชอบหน้า “คนในไร่เดินกันให้ควั่กงูเงี้ยวเขี้ยวขอก็ไม่เคยกัด นี่งูคงรู้ว่าใครดีไม่ดีเลยกัดถูกคน”
เมทินีรำคาญ “ถ้าวันนึง ป้าโดนงูกัดเมต้องคิดแบบเดียวกับป้าไหมคะ”
เอื้องคำโกรธที่โดนเมทินีย้อนพูดไม่ออก รุทรเดินเข้ามาพอดี
“ขอบคุณนะวาทิตที่ช่วยชีวิตฉัน”
“ไม่เป็นไร แล้วเมล่ะปวดแผลไหม”
เมทินีส่ายหน้า “ว่าแต่เธอเถอะ แผลหลุดลุ่ยเลย ฉันทำแผลให้เอาไหม”
เอื้องคำขัด “ให้คุณนรีทำดีกว่าค่ะ ปลอดภัยกว่าเยอะ”
“ไม่เป็นไร ฉันอยากให้เมทำให้มากกว่า ป้าช่วยไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้เมเขาหน่อยแล้วกัน”
เอื้องคำรู้สึกขัดใจแต่ก็จำใจรับคำสั่งแล้วเดินออกไป
เมทินีมองรุทรด้วยความรู้สึกขัดใจ “นี่ฉันโดนงูกัด แล้วยังจะต้องมาทำแผลให้เธออีกเหรอ”
“ทำไมล่ะ งูกัดที่ขา ไม่ได้กัดที่มือนี่ ดูผมสิเจ็บขนาดนี้ ยังช่วยเมได้เลย”
เมทินีประชด “จ้ะ พ่อซุปเปอร์แมน เก่งไปหมด” พูดจบเมทินีก็ค้อนให้หนึ่งวง แล้วนึกอะไรบางอย่างก็หันกลับมาจ้องรุทร
จนรุทรสงสัย “มีอะไรเหรอ”
“เอ่อ....เปล่า...คือฉันแค่คิดว่า ควรจะทำอะไรเพื่อเป็นการขอบคุณที่เธอช่วยฉันวันนี้ดี”
พูดจบเมทินีก็ยิ้มหวานให้เนียนๆเพราะคิดแผนบางอย่างได้
กินรีวางถ้วยยาให้วาทิตเสร็จก็มานั่งประจำที่ เอื้องคำยืนหน้าบึ้ง ดูจั่นเป็งจัดอาหารประเภทพิซซ่า สลัด และอาหารฝรั่งต่างๆจากร้าน The Duke ที่วาทิตเคยพาเมทินีไปทาน รุทรกับเมทินีเดินเข้าห้องมาด้วยกัน
พอรุทรเห็นอาหารก็รู้สึกเลี่ยนทันที “ป้าทำอาหารฝรั่งอีกแล้วเหรอ”
เอื้องคำหงุดหงิด “อุ๊ย...จะไปทำอะไรได้ล่ะคะ มีคำสั่งด่วนบอกป้าไม่ต้องทำอาหาร เขาอยากจะจัดการของเขาเอง”