บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 11 หน้า 3
“คำสั่งด่วน? ใครสั่งอ่ะป้า”
“ฉันเอง เมนูพวกนี้ของเธอนะวาทิต”
“โห...ฉันจะกินไหวเหรอ ดูแล้วมีแต่พวกชีสทั้งนั้น”
กินรีเองก็เริ่มมองรุทรงงๆ สงสัยว่าทำไมไม่ชอบของโปรด
รุทรรีบกลบเกลื่อนกลัวโดนจับได้ “คือวันนี้ฉันรู้สึกอึดอัด ไม่ค่อยอยากกินอะไรหนักๆ”
“ดูดีๆสิ เธอแน่ใจเหรอว่าจะไม่ชอบ”
“คุณวาทิตบอกไม่อยากกินก็ยังจะไปยัดเยียดอีก ป้าก็ว่าไม่เห็นจะน่ากินเลยค่ะ แอบใส่ยาพิษหรือเปล่าก็ไม่รู้”
เมทินียิ้ม “ไม่เป็นไร งั้นวาทิตอยากกินอะไรก็คงต้องรบกวนป้าแล้วล่ะค่ะ”
รุทรดีใจ “ขออาหารเมืองเลยป้า”
“อุ๊ย...จัดเต็มค่ะ รอแป๊บ ไปจั่นเป็ง ไปช่วยข้าในครัว”
เอื้องคำกับจั่นเป็งรีบเดินออกไป เมทินีกับรุทรลงนั่ง รุทรพยายามรักษาอาการกลัวเมทินีจะรู้
“วาทิต คนชื่อวัตรนี่ใคร เพื่อนพวกเราเหรอ”
“เอ่อ...ไม่ใช่...คือเป็นเพื่อนที่มหาลัยน่ะ”
“ดูเธอสนิทกับเค้ามากนะ”
“ใช่สิ สนิทกัน แต่เมไม่รู้จักหรอก เค้าเรียนคณะผมน่ะ”
“ไม่เคยเห็นเธอพูดถึงเลย แล้วถ้าสนิทกัน เค้าก็น่าจะมางานแต่งงานเราไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...อ๋อ..ตอนนั้นมันไปกรุงเทพฯ แต่มันโทรมาอวยพรผม เอางี้ ไว้มีโอกาสผมจะเรียกมาที่นี่ให้เมรู้จักนะ”
เมทินีพยักหน้ารับรู้ รุทรนั่งนิ่งไม่อยากคุยอะไรอีก
เอื้องคำกับจั่นเป็งเดินเข้ามาในครัว เอื้องคำรีบไปเปิดตู้เย็นหยิบหมูหยิบผักมาดูว่าจะทำอะไรดี จั่นเป็งยืนนิ่งคิด เอื้องคำดุ “นี่ เอ็งยืนเฉยๆแล้วอาหารจะเสร็จไหม เร็วๆเข้าช่วยกัน คุณวาทิตรออยู่”
“ป้า...คุณวาทิตเดี๋ยวนี้แกไม่แตะอาหารฝรั่งเลยเนอะ”
“คงเบื่อมั้ง”
“เหรอ...ฉันว่าเหมือนกับคนไม่เคยกินเลยอ่ะ ดูคุณวาทิตขัดๆเขินๆเวลากิน แถมกินได้น้อย แต่ถ้าเป็นอาหารเมืองนะป้าเห็นไหม อู๊ยยยย ปั้นข้าวเหนียวซะแน่นเลย เผ็ดก็กินได้ด้วยนะ”
“นังจั่นเป็ง เอ็งนี่มันเหลือคำข้าจริงๆเลย บอกให้ทำงาน” (“เหลือคำ” คนเหนือหมายถึงพูดไม่ยอมฟัง)
จั่นเป็งรีบช่วยจัดผักจัดเนื้อสัตว์ เอื้องคำเตรียมเครื่องปรุงแต่ไม่วายแอบเหลือบดูจั่นเป็ง
อังกูรเดินหน้าตื่นเข้ามาในบ้าน รุทร เมทินี กินรีเดินออกมาจากห้องอาหารกำลังจะขึ้นชั้นสอง อังกูรพอเห็นเมทินีก็ตรงเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง “พี่เพิ่งรู้ว่าเมโดนงูกัด เป็นไงบ้าง”
อังกูรเห็นแผลที่ขาของเมทินีที่ถูกพันผ้าไว้ ก็รีบทรุดตัวลงนั่งดูแผล จนเมทินีเขินลำบากใจ “เมไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ พอดีวาทิตช่วยไว้ทัน”