บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 11 หน้า 4
กินรีเห็นแล้วบาดใจต้องเดินหนีไป
“พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ดูแลเมเลย”
“ขอโทษทำไมครับ นี่มันหน้าที่ผม”
อังกูรลุกขึ้นแล้วมองหน้ารุทรอย่างพยามข่มใจเต็มที่ “เอ่อ...คือพี่เห็นว่าเรื่องมันเกิดในไร่น่ะ พี่ก็ควรดูแล”
รุทรยิ้ม “ก็ใช่ครับ แต่พี่กูรดูแลทุกคนก็เยอะมากพอแล้ว สำหรับเมให้ผมดูแลคนเดียวก็พอมั้งครับ เกรงใจพี่กูร”
พูดจบรุทรก็เข้ากอดเมทินี “และอีกอย่างคนเป็นภรรยาน่ะ ใครดูแลก็ไม่อุ่นใจเท่าสามีของเค้าดูหรอกครับ ใช่ไหมจ๊ะ เมของผม”
เมทินีมองหน้างงๆ ไม่ทันคาดคิดรุทรก้มลงมาหอมแก้มเมทินีเต็มๆ อังกูรแทบอยากเดินเข้าไปชก
เมทินีตกใจ ”วาทิต!!!”
“ชื่นใจใช่ไหม” รุทรหอมอีกที “ไปเราขึ้นไปข้างบนเถอะ วันนี้เหนื่อยมามากแล้ว” รุทรเอ่ยกับอังกูร “ขอตัวนะครับพี่กูร เราสองคนอยากได้เวลาส่วนตัวแล้ว”
พูดจบรุทรก็อุ้มเมทินีโดยที่เมทินีไม่ทันตั้งตัว “วาทิต ฉันเดินได้”
“เดินได้ก็ไม่ให้เดิน ผมต้องดูแลเมียของผมให้ดีที่สุดสิ เมียจะได้รักผมมากๆ”
รุทรอุ้มเมทินีเดินขึ้นบันไดไป อังกูรมองตามด้วยความไม่พอใจ
รุทรอุ้มเมทินีเดินเข้าห้องมา รุทรมองเมทินี
เมทินีเขินไม่กล้าสบตา “วาทิต ปล่อยฉันลงได้แล้ว ฉันเดินได้จริง” รุทรยังอุ้มต่อจนมาถึงเตียง ก็โยนเมทินีลงที่เตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว “ว๊ายยย....นี่วาทิต ฉันเจ็บนะ”
“แค่นี้เจ็บเหรอเม ไม่น่านะ....ขนาดพิษงูมันยังทำอะไรเมไม่ได้เลยนี่ เอ...หรือจะเป็นเพราะพิษเมมันร้ายกว่าพิษงู”
“เธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก” เมทินีไม่อยากจะโต้เถียงเลยจะลุกเดินหนี
แต่รุทรรีบผลักตัวลงนอนกับเตียงแล้วกดเมทินีไว้พร้อมกับจ้องหน้า “กับสามีนี่หวงตัวจังนะ แต่กับคนอื่นนี้เริงร่ากันเหลือเกิน ช่วยทำตัวกับผมให้เหมือนพี่กูรหน่อยดีไหม”
รุทรจะเข้าหอมอีก เมทินีไม่รู้จะทำไงเลยเอาศอกเข้าโหนกแก้มรุทรเต็มๆ “โอ๊ย...” เขาปล่อยเมทินี
เมทินีจ้องหน้ารุทรด้วยความเสียใจ “ถ้าเธอแข็งแรงขึ้นแล้วจิตใจแย่ลงแบบนี้ ฉันขอวาทิตคนเดิมดีกว่า”
เมทินีเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความโมโห รุทรมองตามไม่พอใจ
กินรีมานั่งเศร้าเจ็บใจ อังกูรเดินมา กินรีเห็นสีหน้าแล้วก็รู้ว่าเจ็บ
“คนงานลือกันว่าไอ้วาทิตมันสู้กับงูเหรอ ทำไมมันไม่หัวใจวายตาย”
“ประโยชน์ของนรี ก็แค่แหล่งข่าวของคุณกูรใช่ไหมคะ”
อังกูรบีบแขน “ฉันถามก็ตอบสิ”
“นรีก็ไม่ทราบนะคะ แต่นอกจากจะสู้กับงูแล้ว คุณวาทิตยังรู้เรื่องการปฐมพยาบาลด้วย เรียกว่าเก็บคะแนนความซาบซึ้งใจจากเมได้เยอะเลยล่ะค่ะ” กินรีชื่นชมรุทร