บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 11 หน้า 5
อังกูรไม่พอใจผลักกินรีออก “มันเป็นไปได้ไง ไอ้วาทิตมันขี้ขลาดมาตลอดชีวิต ทำไมเดี๋ยวนี้มันถึงกล้าขึ้นมา”
“ถึงขนาดเสี่ยงชีวิตช่วยแบบนี้ ถ้านรีเป็นเม คงใจอ่อน ไม่ใช่สิ น่าจะใจอ่อนไปแล้ว เพราะเมื่อกี้เมเค้าก็สั่งอาหารจานโปรดจากร้านโปรดของคุณวาทิต ที่เค้ารู้กันแค่สองคนมาเลี้ยงขอบคุณคุณวาทิตด้วยนะคะ”
“พอแล้ว ฉันไม่อยากฟัง” อังกูรกำลังเดินไป
แต่กินรีพูดไล่หลัง “ถึงคุณวาทิตจะดูแปลกๆไปเยอะ แต่รวมๆถ้านรีเป็นเม ผู้ชายคนนี้ผ่านค่ะ”
อังกูรรีบเดินไปเลย กินรีมองตามยิ้มพอใจที่ทำให้อังกูรเริ่มกลัววาทิต
เมทินีนอนหันหลังให้รุทรแต่นอนไม่หลับ ขมวดคิ้วคิดไปเรื่อย แล้วทนไม่ไหว หันไปดูรุทรก็เห็นรุทรนอนหลับ เลยหยิบโทรศัพท์ย่องออกไปที่ระเบียง “ทิปปี้ แกนอนยัง ฉันมีอยากเรื่องอยากคุย....ฉันไปหาแกดีกว่า”
เมทินีกดปิดโทรศัพท์แล้วเดินย่องๆเข้ามาในห้อง เมทินีเดินมาดูรุทรใกล้ๆเห็นหลับ ก็เลยหยิบเสื้อคลุมเดินออกไป แต่ช่วงจะออกจากห้อง รุทรขยับตัว เมทินีชะงักยืนตัวแข็ง พอรุทรนอนพลิกตะแคง เมทินีก็ย่องออกไป
ทิปปี้มีสีหน้าเหนื่อยใจกับเมทินี “ผัวเมียก็ต้องทะเลาะกันบ้างเป็นธรรมดา”
“แต่วาทิตเขาเปลี่ยนไปมากนะแก หยาบคายอย่างกับเป็นคนละคนที่เรียนมากับพวกเราเลย”
“ก็เราคุยกันแล้วไงว่าเค้าความจำเสื่อม มันก็ต้องไม่เหมือนเดิมสิ”
“อย่างเรื่องไปชกต่อยกับโจร ทำไมวาทิตไม่ช็อก”
“โดนตีจนน่วมขนาดนั้น อาจจะสลบก่อนจะช็อกก็ได้”
“แกรู้ไหมว่าวาทิตรู้เรื่องยาฆ่าวัชพืช”
“วาทิตโตมากับที่นี่นะก็ต้องผ่านหูผ่านตามั่งล่ะ”
“งั้นเรื่องล่าสุด ตีงูไม่ตกใจไม่กลัว สถานการณ์แบบนี้หัวใจไม่วายเหรอ ฉันยังตกใจกลัวเกือบตาย แถมยังรู้จักชนิดของงู รู้วิธีปฐมพยาบาลแล้วก็คุมสติได้อย่างดีด้วยนะแปลกไหม”
“ไม่แปลก พวกผู้ชายโรงเรียนเราเรียนลูกเสือ แกกับฉันก็เรียนเนตรนารี คนที่แปลกนะแก..ทำไมลืม”
เมทินีค้อนทิปปี้ด้วยความเคืองแต่ยังไม่ยอมแพ้ “งั้นอันนี้เลย ตอนที่วาทิตช่วยฉันจากงูกัด วาทิตเรียกฉันว่าคุณแทบทุกคำ วาทิตอยู่กับฉันกลางแปลงดอกไม้ตั้งนานโดยไม่หอบ”
“ฮึ...ก็คนมันตกใจไง” ทิปปี้ชะงัก “เออ...จริงว่ะตกใจไม่ช็อก สู้งู เรียกแกว่าคุณ”
“แล้ววาทิตก็มีเพื่อนสนิทที่ฉันไม่เคยได้ยิน ชื่อว่าวัตรอะไรนี่แหล่ะที่เป็นคนโทรหาหมอมาที่ไร่ แกรู้จักไหม”
ทิปปี้ส่ายหน้าไม่รู้ นึก “ชื่อวัตรเหรอ มันคุ้นนะ เคยได้ยินที่ไหน อ๋อ...ชื่อคล้ายๆลูกชายป้าเจ้าไร่ที่ไม่ขายดอกไม้ให้เราอ่ะจำได้ไหม ที่มีรุทรกับวัตรอะไรนี่ล่ะ แต่คงไม่ใช่ แล้วถ้าวาทิตเคยมีเพื่อนชื่อวัตรเราสองคนก็ต้องรู้บ้างสิ”
“สรุปคือไม่น่ามีเพื่อนชื่อนี้” ทิปปี้พยักหน้ารับ “งั้นที่ฉันพูดมาทั้งหมด แกพอจะรู้สึกไหมว่าวาทิตแปลกอย่างที่ฉันคิด”
ทิปปี้ลังเล “แต่แหม...ฉันว่า...มันก็ยังไม่ชัดนะ”
“ชัดหรือไม่ชัด แกกับฉันจะต้องช่วยกันพิสูจน์”